dog niemiecki

Historia rasy Dog niemiecki

Dzisiaj naukowcy wyróżniają całą grupę dużych ras, połączoną nazwą "psy w kształcie psów". W jej skład, oprócz samych dogów, wchodzą mastify, buldogi, bernardyni , dalmatyńczycy , rottweilery , Nowa Fundlandia , leonbergers . Przypuszcza się, że wszyscy pochodzą od jednego przodka – Doga tybetańskiego. Rasa ta jest uważana za jedną z najstarszych usług, pierwsze udokumentowane dowody jej istnienia pochodzą z XII wieku pne. Ogromne, silne psy były używane przez wieki do ochrony górskich klasztorów, polowania na duże drapieżniki i ochrony stad nomadów. Z biegiem czasu rasa rozprzestrzeniła się w całym regionie. Psy Tybetańskie były bardzo popularne w Indiach, Persji i innych krajach Azji. Tam też zaczęto je stosować jako "broń" bojową na polach bitew wojskowych, co znacznie zwiększyło wartość zwierząt. Zgodnie z prawem perskim zabicie takiego psa było przestępstwem nawet poważniejszym niż spowodowanie śmierci człowieka, co znalazło odzwierciedlenie w wysokości grzywny nałożonej na sprawcę.

Znaleziska archeologiczne wskazują, że Dogi Tybetańskie brały udział w licznych kampaniach króla Kserksesa, w tym tłumieniu buntów w Egipcie i Babilonie oraz przedłużającej się kampanii Greckiej. Możliwe, że jako trofea zwycięzcy otrzymali nie tylko broń i złoto, ale także Wojownicze psy. Wizerunki dogów znajdują się na monetach starożytnej Grecji, aw Koryncie wzniesiono nawet pomnik za zasługi w bitwach z Peloponezem. Arystoteles w swoich pismach oddał hołd niesamowitej mocy i naturalnej sile psów bojowych.

Nic dziwnego, że jego wychowanek i jeden z największych dowódców historii świata – Aleksander Wielki – stał się gorącym fanem molosów (tak nazywali się futrzani imigranci z Tybetu w Europie). Potężne psy również spodobały się Rzymianom. W czasie pokoju Dogi były "utrzymywane w formie", zmuszane do walki na ringu na równi z najbardziej niebezpiecznymi dzikimi bestiami, podczas kampanii niezmiennie towarzyszyły żołnierzom. Wraz z legionistami i kupcami zwierzęta wylądowały na Wyspach Brytyjskich, znalazły się na terenie współczesnych Niemiec, Francji i Skandynawii.

Obrazy ogromnych psów znajdują się na zachowanych do dziś kamieniach runicznych, wzmianka o nich znajduje się w staroislandzkim eposie "starsza Edda", a kolekcja Muzeum Historii Naturalnej w Danii może pochwalić się siedmioma szkieletami olbrzymich psów myśliwskich znalezionych podczas wykopalisk, które żyły między V wiekiem p. n. e. a X wiekiem n. e.

Krótko mówiąc, Dogi miały swoją wielką migrację. A do XIX wieku w różnych regionach Starego Świata hodowano kilka populacji różniących się budową i kolorem, ale niezmiennie silnych i dużych molosów.

Minął czas starożytnych kampanii na dużą skalę, w konfliktach zbrojnych stosowano inną taktykę i strategię, a wraz z ulepszeniem broni skuteczność psów w bitwie zniknęła. Może to spowodować wyginięcie rasy, ale w średniowieczu na pierwszy plan wysunęły się inne cechy dogów.

Aby wziąć udział w polowaniu na grubą zwierzynę, potrzebowali wytrzymałości i umiejętności biegaczy. Największy sukces odnieśli tutaj angielscy hodowcy, którzy krzyżowali " kosmitów "z tradycyjnymi w Wielkiej Brytanii"psami z dzika". Dzięki Genom mastifa angielskiego i wilczarza irlandzkiego przedstawiciele rasy otrzymali bardziej elegancką konstytucję i długie nogi. Dziki, jelenie i dziki po prostu nie miały szans przeciwko grupie takich sportowców. Równolegle właściciele psaren zdali sobie sprawę, że ci giganci mają silny instynkt strażnika, więc europejscy szlachcice i szlachta zaczęli aktywnie wykorzystywać dogów jako osobistych ochroniarzy i nieprzekupnych strażników.

Przez długi czas istniało prawdziwe zamieszanie w nazwach. Francuski Dogue Allemand, Niemiecki Englische Docke, angielski niemiecki boarhound, Niemiecki Dogge, Niemiecki Mastiff, a także Ulmer Dogge, Danische Dogge, Hatzrude, Saupacker, Kammerhunde i inne warianty nazw zasadniczo oznaczały ten sam typ psa, chociaż ze względu na różnicę w fenotypie nie trzeba było wtedy mówić o jednej rasie. Duńczycy jako pierwsi postanowili monitorować czystość krwi swoich gigantów, w 1866 r.zatwierdzono standard Doga duńskiego. Patrząc w przyszłość, powiedzmy, że zainteresowanie przedsięwzięciem szybko zanikło, a dziś ta rasa przypomina tylko anglojęzyczną wersję nazwy The Great Dane – big Duńczyk.

Dopiero pod koniec XIX wieku niemieccy hodowcy psów zjednoczyli się dla wspólnego celu: stworzyć jedną brydę na podstawie pstrokatych psów, która wchłonęłaby najlepsze cechy zewnętrzne i cechy robocze zwierząt z różnych regionów. Grupa inicjatywna po raz pierwszy oficjalnie spotkała się w 1878 roku w Berlinie, a już dwa lata później pojawił się standard. 12 stycznia 1888 roku rozpoczął pracę Narodowy Dog Club Niemiec, wkrótce ukazał się pierwszy tom księgi hodowlanej rasy. Najsilniejszy wpływ na powstawanie linii hodowlanych miały szkółki Marka Hartensteina, Messtera, Karla Farbera.

Aby zachować czystość koloru, potomstwo mogło być produkowane tylko w ścisłych kombinacjach, w przeciwnym razie geny recesywne mogły prowadzić do rozjaśnienia tonu lub pojawienia się niepożądanych plam. Ale to było w pierwszych dekadach XX wieku. II wojna światowa znacznie zmniejszyła liczbę psów i hodowli, więc w czasie pokoju liczba osobników i linie produkcyjne musiały zostać przywrócone przez cały świat.

Dziś rasa jest uznawana przez wiodące organizacje kynologiczne: Międzynarodową Federację kynologiczną (FCI), American Kennel Club (AKC), Canadian Kennel Club (SCC), National Kennel Council of Australia (ANKC), krajowe stowarzyszenia państw europejskich.

Pierwsze Dogi Niemieckie dotarły do Rosji przed rewolucją. Cesarz Aleksander II przywiózł dwa zwierzęta z wystawy w Hamburgu, ale rasa nie zyskała natychmiastowej popularności. Dopiero w latach 70. ubiegłego wieku w ZSRR poważnie zaangażowali się w jej hodowlę. W tym celu kupowano psy w krajach obozu socjalnego-NRD, Polsce, Czechosłowacji. Obecnie szkółki można znaleźć w wielu dużych miastach.

Wideo: Dog Niemiecki

Wygląd Doga niemieckiego

Dog niemiecki odnosi się do ras olbrzymich. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Wzrost samca w kłębie nie powinien być niższy niż 80 cm, suki - 72 cm normalna waga dorosłego (powyżej 18 miesięcy) zaczyna się odpowiednio od 54 i 45 kg. Samce wyglądają na masywniejsze ze względu na rozmiar szkieletu i cięższe kości.

Pies sprawia wrażenie potężnego, ale proporcjonalnie zbudowanego, a nawet eleganckiego zwierzęcia. Samce mają wyraźny kwadratowy format, suki mogą być nieco bardziej wydłużone.

Głowa

Długi, wąski, z wyraźnymi, ale nie wystającymi łukami brwiowymi. Stopa dobrze się wyróżnia i znajduje się mniej więcej w połowie drogi między czubkiem nosa a częścią potyliczną. Górna linia pyska i czaszki są równoległe.

Nos

Dobrze rozwinięty, raczej szeroki niż okrągły. Nozdrza są duże. Kolor płata jest czarny (tylko przy marmurkowym kolorze dozwolona jest częściowa pigmentacja).

Szczęki

Szerokie, dobrze rozwinięte.

Zęby

Silny, zdrowy. Zgryz nożycowy, pełny.

Usta

Z dobrze zdefiniowanymi kątami, ciemne. U marmurowych Dogów Niemieckich dopuszcza się niepełną pigmentację.

Oczy

Zaokrąglony kształt, średniej wielkości, z ciasno dopasowanymi powiekami. Tak ciemne, jak to możliwe, chociaż jaśniejsze są dopuszczalne u psów niebieskich i marmurkowych.

Uszy

Uszy Doga niemieckiego są wysoko osadzone, trójkątne. W stanie naturalnym zwisający, przednia część przylega do policzków. Bańki były konieczne podczas polowania, dziś nie są obowiązkowe i mają charakter kosmetyczny.

Szyja

Długi, muskularny. Pionowa z lekkim nachyleniem do przodu. Zapewnia płynne przejście od górnej części ciała do głowy.

Obudowa

Korpus doga jest potężny. Klatka piersiowa jest szeroka, z dobrze rozwiniętą klatką piersiową i ruchomymi żebrami. Brzuch jest napięty. Plecy są krótkie i sprężyste. Schab jest szeroki, lekko zakrzywiony. Zad jest szeroki i muskularny, ma niewielkie nachylenie od kości krzyżowej do podstawy ogona.

Ogon

Ogon Doga niemieckiego jest wysoko osadzony. Stopniowo zwęża się od szerokiej podstawy do końcówki. W spoczynku zwisa swobodnie w dół. W stanie wzbudzonym nie powinien wznosić się znacznie powyżej poziomu pleców.

Nogi

Silny, muskularny. W badaniu czołowym całkowicie proste, tylne równoległe do przodu. Przednie z długim skośnym łopatką tworzą ramiona o dobrze rozwiniętej muskulaturze. Tylne są mocne, z dobrymi kątami.

Łapy

Zaokrąglone, sklepione. Paznokcie są krótkie i jak najciemniejsze.

Wełna

Bardzo krótki i gęsty, błyszczący i gładki.

Kolor

Dogi Niemieckie rozpoznają płowy (bladozłoty do głębokiego złota z czarną maską), pręgowany (płowe tło z czarnymi paskami równoległymi do żeber), marmurowy (biały z nierównomiernymi poszarpanymi czarnymi plamami), czarny i niebieski.

Zdjęcia Doga niemieckiego

Charakter Doga niemieckiego

Od każdego właściciela Doga niemieckiego usłyszysz wiele komplementów pod adresem rasy. Ci giganci są z natury bardzo inteligentni i życzliwi. Oczywiście szczeniak uwielbia aktywne zabawy i ma skłonność do psot, co przy jego wymiarach może być destrukcyjne. Ale nie są złośliwe i nie robią paskudnych rzeczy dla przyjemności, a jeśli podczas walki o kij znajdziesz się na ziemi, nie powinieneś uważać takiego czynu za przejaw wrogości – często "dziecko" w okresie aktywnego wzrostu po prostu nie zdaje sobie sprawy ze swoich wymiarów iw rezultacie nie mierzy siły, którą przykłada, aby wygrać w walce.

Z wiekiem mija, dorosły pies staje się statecznym i niezawodnym towarzyszem. Ostro wyrażony instynkt opiekuna i opiekuna słabych członków "stada" zamienia Doga niemieckiego nie tylko w strażnika – z taką opiekunką Twoje dziecko będzie całkowicie bezpieczne, pies nigdy go nie urazi.

Nie daj się zwieść zewnętrznemu spokojowi i obojętnemu spojrzeniu, którym Dog rzuca innych. Stale "monitoruje" sytuację i monitoruje sytuację, aby w razie potrzeby pokazać komuś, kto wkroczy na życie lub mienie gospodarstwa domowego, kto tu rządzi. Jednocześnie zwykle nie wykazuje niezmotywowanej agresji wobec przypadkowych przechodniów i sąsiadów, wyjątkiem są zwierzęta o niestabilnej psychice, zaburzone w wyniku znęcania się lub niewłaściwego wychowania.

Towarzyski i wesoły zwierzak najbardziej lubi spędzać czas z rodziną. Długie nieobecności właścicieli nie tolerują zbyt dobrze psychicznie, więc jeśli Twoja praca wiąże się z częstymi podróżami służbowymi, radzimy pomyśleć o szczeniaku innej rasy.

Wychowanie i szkolenie

Dog niemiecki ma wysoką inteligencję i dobrą pamięć, więc doświadczony właściciel nie będzie miał problemów z treningiem. Ważne jest, aby rozpocząć szkolenie jak najwcześniej – od pierwszych dni pobytu szczeniaka w domu. To samo dotyczy socjalizacji. Jeśli ten moment nie zostanie pominięty, nawet właściciele psa unikną problemów z walkami na psiej platformie.

Lepiej opanować zespoły stopniowo, zawsze w łatwy, grywalny sposób. Nie przeciążaj zajęć, ponieważ zmęczony i roztargniony szczeniak raczej nie zrobi poważnego postępu. Nie zapomnij o zachętach, w tym smakołykach, za prawidłowe wykonanie zadania. Kluczem do sukcesu jest cierpliwość i życzliwość. Afirmacja autorytetu musi odbywać się pewnie i stanowczo, ale bez krzyku, a tym bardziej kar fizycznych. Relacje zbudowane na posłuszeństwie ze strachu prowadzą do regularnych prób "obalenia" okrutnego "przywódcy", a nawet mogą spowodować złamaną psychikę.

Opieka i utrzymanie

Pomimo zapewnień niektórych hodowców, że dog niemiecki czuje się dobrze w mieszkaniu w mieście, ze względu na spokojny charakter i umiarkowaną potrzebę aktywności fizycznej, większość ekspertów nadal zaleca posiadanie takiego psa tylko tym, którzy mieszkają w prywatnym domu z ogrodzoną działką. Faktem jest, że dzielenie przestrzeni życiowej z tak dużym "sąsiadem" jest lepsze tam, gdzie jest wystarczająco dużo metrów kwadratowych dla wszystkich członków rodziny.

Ponadto ludzie mieszkający piętro niżej raczej nie będą zadowoleni z dźwięków ciężkich kroków nad głową. Ale pies nie będzie szczególnie przeszkadzał mieszkańcom sąsiednich podwórek, ponieważ Dogi nie należą do męczących "pustobrechów" i szczekają niezwykle rzadko. Jednocześnie utrzymanie woliery jest niemożliwe, pies nie toleruje zbyt wysokich lub niskich temperatur, a stałe społeczeństwo ludzkie gwarantuje mu komfort psychiczny.

Sierść przedstawicieli tej rasy jest bardzo krótka, a linienie jest umiarkowane, więc do pielęgnacji wystarczy raz w tygodniu czesać martwe włosy specjalną rękawicą do masażu lub szczotką z miękkim włosiem, a wiosną i jesienią wykonywać tę procedurę dwa do trzech razy częściej. Do kąpieli używaj szamponu weterynaryjnego i nie przesadzaj – mycie po każdym spacerze nie jest tylko dodatkowym środkiem, będzie miało zły wpływ na odporność zwierzęcia z powodu zniszczenia naturalnej bariery ochronnej w postaci filmu tłuszczowego.

Od szczenięcia naucz psa procedur higienicznych. Biorąc pod uwagę wymiary zwierzęcia, siła trzymania go w miejscu podczas przycinania pazurów jest prawie niemożliwa, a jeśli proces stanie się znajomy, nie odczuwa się żadnych trudności. Regularne mycie zębów specjalistyczną pastą zapobiega powstawaniu nieświeżego oddechu, powstawaniu kamienia nazębnego, a w perspektywie globalnej-konieczności leczenia stomatologicznego. Badanie i czyszczenie małżowin usznych pomoże uniknąć lokalnych infekcji lub zauważy ich pojawienie się na czas. Jeśli pojawi się płytka nazębna, zwiększone wydzielanie siarki, obcy zapach z kanału słuchowego, natychmiast skontaktuj się z lekarzem, który postawi diagnozę i zaleci odpowiednie leczenie. To samo dotyczy oczu.

Dla prawidłowego kształtowania się organizmu w okresie wzrostu i utrzymania zdrowia w wieku dorosłym konieczne jest prawidłowe odżywianie, które najłatwiej jest zapewnić za pomocą wysokiej jakości pasz sprawdzonych producentów i suplementów witaminowo-mineralnych. Naturalne odżywianie powinno obejmować chude mięso (kurczak, wołowina, królik) w ilości 600-800 g dziennie na dorosłego psa, płatki zbożowe i warzywa. Słodycze, babeczki, wieprzowina, wędzone mięso i wszelkie pozostałości z ludzkiego stołu są kategorycznie przeciwwskazane. Oszczędności mogą kosztować życie zwierzaka, więc przed zakupem szczeniaka skoreluj wydatki ze swoimi możliwościami finansowymi.

Nie możemy zapominać, że Dogi charakteryzują się powolnym metabolizmem, więc aktywność fizyczna bezpośrednio po karmieniu może prowadzić do skrętu jelit. Między posiłkiem a spacerem powinno upłynąć co najmniej 30 minut.

Zdrowie i choroby Doga niemieckiego

Niestety, pięknie zbudowane Psie Apollo nie mogą pochwalić się dobrym zdrowiem ani wysoką oczekiwaną długością życia. W wieku 8-9 lat Dogi Niemieckie są już starcami, niewiele jest zwierząt starszych niż ten wiek.

Według statystyk główną przyczyną śmiertelności przedstawicieli rasy jest wspomniany powyżej skręt jelit, który może bardzo szybko rozwinąć się nawet u młodego i ogólnie zdrowego zwierzęcia. Bez nagłej interwencji chirurgicznej śmierć jest prawie nieunikniona. Ostre wzdęcia, ciężki oddech, wymioty piany powinny być sygnałem do natychmiastowego skontaktowania się z kliniką!

Gigantyczny wzrost Doga wywołuje problemy z układem mięśniowo-szkieletowym. Najczęstsze choroby: dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, zapalenie stawów, zespół woblera, zapalenie kości i szpiku, osteochondroza, rak kości. Częste są również problemy z sercem (kardiomiopatia, zwężenie aorty), nerkami (choroba Addisona), tarczycą (niedoczynność tarczycy), skórą (nużyca, histiocytoma skóry, ziarniniak, międzypalcowe zapalenie skóry). Narządy zmysłów również cierpią: możliwa jest głuchota, zaćma i Entropia powiek.

Aby zapewnić dobrą jakość życia zwierzaka, ważne jest monitorowanie jego diety i aktywności fizycznej, regularne kontrole u weterynarza.

Jak wybrać szczeniaka

Wskazówki dotyczące wyboru Doga niemieckiego nie różnią się od ogólnych zaleceń dla psów rasowych: tylko odpowiedzialni hodowcy, wybitne hodowle i pełny zestaw dokumentów medycznych, które świadczą o normalnym stanie zdrowia dziecka i jego rodziców. Podczas osobistej wizyty obserwuj zachowanie szczeniaka, nawiąż z nim kontakt. Zwróć uwagę na warunki przetrzymywania zwierząt.

Zdjęcie szczeniąt Doga niemieckiego

Ile kosztuje dog niemiecki

Surowe standardy wystawiennicze Dogów Niemieckich sprawiają, że wiele szczeniąt z miotu jest "małżeństwem hodowlanym". Nie wpływa to w żaden sposób na życie psa w kochającej rodzinie, ponieważ mówimy o niuansach koloru, ułożeniu uszu i ogona, łuku łapy i podobnych szczegółach. Koszt takich zwierząt wynosi średnio 300 USD. Jeśli cena jest znacznie niższa, z dużym prawdopodobieństwem nie mówimy o zwierzęciu rasowym.

Obiecujące Dogi Niemieckie, które mogą zrobić karierę i być wykorzystywane w hodowli, są znacznie droższe. Jeśli masz ambitne plany związane z zakupem psa, przygotuj się na zapłacenie za szczeniaka od 1000 USD.