Święty Bernard

Historia rasy Saint Bernard

Historia powstania rasy ma swoje korzenie w tak głębokim wieku, że specjaliści mogą jedynie spekulować, kto tak naprawdę był przodkiem psów ratowniczych. Większość współczesnych badaczy skłania się ku przekonaniu, że przodkami dzisiejszych świętych bernardów były Dogi Tybetańskie – psy o masywnej budowie, które osiedliły się na terytorium Azji Środkowej i Mniejszej w IV wieku pne.e. Zwierzęta dotarły do Europy z wagonami Aleksandra Wielkiego, który przywiózł je jako trofeum wojenne najpierw do Grecji, a następnie do starożytnego Rzymu. Jednak niektórzy uczeni nadal uważają St. Bernards za "produkt" kojarzenia doga z mastifem.

Jeśli chodzi o nazwę rasy, zwierzęta zawdzięczają je katolickiemu Świętemu Bernardowi z Menton, który założył w Alpach szwajcarskich schronienie dla podróżników i pielgrzymów. Placówka znajdowała się na Przełęczy Greater Saint Bernard, znanej z ekstremalnych warunków pogodowych i stromych zjazdów. Ze względu na ciągłe lawiny i rozpadające się zbocza górskie podróż do schroniska Bernarda była prawdziwą grą o przetrwanie. W rezultacie mnisi z lokalnego klasztoru często musieli uzbroić się w łopaty i zamiast modlitw i nocnych czuwań wyruszali w poszukiwaniu turystów zamarzających pod zaspami śnieżnymi.

W XVII wieku pierwsi św. bernardziści zaczęli angażować się w akcje ratunkowe, których hodowlą zajmowali się bezpośrednio przy klasztorze. Zwierzęta miały grubą skórę, wytrwale znosiły zimno i miały doskonały zmysł, który pozwalał im nie tylko wąchać człowieka pod blokadą śniegu, ale także przewidywać następną lawinę. Ponadto psy pełniły funkcję żywej poduszki grzewczej: po wykopaniu ofiary Święty Bernard położył się obok niego, aby się ogrzać i pomóc przetrwać do przybycia pomocy.

Na początku XIX wieku, w wyniku nieznanej infekcji, większość psów w klasztorze św. Obawiając się całkowitego wyginięcia rasy, mnisi postanowili "pompować" ocalałych przedstawicieli genami Nowej Fundlandii. Jednak eksperyment był tylko w połowie udany. Potomstwo urodzone po takim kryciu wyglądało bardziej imponująco ze względu na kudłatą wełnę, ale okazało się całkowicie nieodpowiednie do pracy w górach. Śnieg przylgnął do długich włosów Metysów, co spowodowało, że "futro" psa szybko zamoczyło się i porastało lodowatą skorupą. Ostatecznie mnisi wypędzili kudłatych św. Bernarda do dolin, gdzie zaczęto ich używać jako strażników. Zwierzęta krótkowłose nadal pełniły służbę na przełęczach górskich.

W 1884 roku Bernardowie założyli własny FanKlub, którego siedziba znajdowała się w szwajcarskiej Bazylei. Trzy lata później psy ratownicze zostały wpisane do rejestru ras i zatwierdzono dla nich osobny standard wyglądu. Bernardyna została zaangażowana w hodowlę w ZSRR dopiero pod koniec Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, po tym, jak kilka zwierząt hodowlanych zostało wywiezionych z Niemiec. Początkowo psy były używane wyłącznie do krzyżowania, co pomogło krajowym hodowcom wyhodować tak interesującą rasę pod każdym względem, jak moskiewski stróżujący.

W latach 90. zainteresowanie hodowców St. Bernard spadło. W obliczu gwałtownej zmiany ustroju państwa i przemyślenia systemu wartości dobroduszni i mocni giganci nie byli już cytowani. W modzie pojawiły się agresywne psy ochroniarskie, które stały się symbolem niezależności finansowej i asertywności własnych właścicieli. Stopniowe odrodzenie rasy rozpoczęło się dopiero w 1996 roku, po założeniu pierwszego Narodowego Klubu Miłośników św. Organizacja połączyła kilka mniejszych klubów, a także hodowlę, której celem było zachowanie i ulepszenie rasy, a jeśli to możliwe, przywrócenie jej utraconej popularności.

Wideo: Święty Bernard

Wygląd Świętego Bernarda

Dzielni ratownicy z klasztoru św. Bernarda mieli mniej imponujące wymiary niż ich dzisiejsi krewni. Jeśli chodzi o budowę współczesnych osobników, są to prawdziwe wagi ciężkie o masie ciała od 70 kg.wzrost dorosłego samca Świętego Bernarda może osiągnąć 90 cm, suki – 80 cm, a ponadto te nakrapiane olbrzymy mają niesamowitą charyzmę. Co jest warte charakterystycznego spojrzenia, w którym czai się lekka melancholia i odwieczna mądrość całej rasy psów.

Głowa

Masywna i szeroka czaszka o zaokrąglonym kształcie. Kości policzkowe i łuki brwiowe są dobrze rozwinięte, a guzek potyliczny lekko wypukły. Przejście od czoła do pyska jest łukowate i dość strome (wyraźny stop). Środkową część głowy przecina tzw. bruzda czołowa. Nad oczami znajdują się płytkie zmarszczki-fałdy, które stają się bardziej wyraźne, jeśli zwierzę jest czujne. Pysk Bernarda jest równomiernie szeroki, bez zwężenia w kierunku nosa. Grzbiet nosa jest płaski, z ledwo widocznym rowkiem pośrodku.

Nos

Płat jest duży, prostokątny, Kolor Czarny. Nozdrza są szerokie, otwarte.

Zęby i szczęki

Szczęki Świętego Bernarda są mocne, szerokie i tej samej długości. Zgryz powinien być nożycowy lub kleszczowy (przekąska bez odejścia nie jest uważana za poważną wadę). Dopuszcza się brak pierwszych przedtrzonowców i trzecich zębów trzonowych.

Usta

Górne usta są ciasne, mięsiste, ale nie nadmiernie Obwisłe, kąty są wyraźne. Krawędź warg ma czarny kolor.

Oczy

Średnie, stosunkowo głęboko osadzone. Powieki ściśle przylegają do gałki ocznej, krawędzie powiek są dobrze napigmentowane i ściśle zamknięte. Bernarda jest sprytny, trochę smutny. Odcień tęczówki waha się od bogatego brązu do orzechowego. Dozwolone standardem są: nieznaczne opadanie dolnej powieki, wykazujące część spojówki, a także niewystarczające wygięcie górnej powieki.

Uszy

Bernarda są średniej wielkości, proporcjonalne, szeroko rozstawione i wysoko osadzone. Kształt ucha jest trójkątny, z zaokrągloną końcówką. Górna krawędź ucha jest lekko uniesiona, przednia dotyka kości policzkowych. Ucho jest miękkie, elastyczne, z rozwiniętą muskulaturą.

Szyja

Długi, mocny, z zawieszeniem w części gardłowej.

Obudowa

Posągowy, muskularny, z wyraźnym kłębem i szerokim, prostym grzbietem. Bernard ma silną, harmonijną sylwetkę. Strefa zadu jest długa, bez zauważalnego nachylenia, płynnie "płynąca" w ogon. Klatka piersiowa jest głęboka, przestronna. Żebra są zakrzywione z umiarem, bez nadmiernego wybrzuszenia. Dolna Klatka piersiowa i brzuch są nieco napięte.

Kończyny

Przednie nogi są równe, szeroko rozstawione i równoległe. Łopatki ściśle przylegają do klatki piersiowej, ustawione pod kątem. Ramiona są wyraźnie dłuższe niż łopatki. Kąty ramion nie są zbyt tępe. Kręgosłup przedramion mocny, muskulatura typu suchego.

Bernarda są Muskularne, z silnymi, masywnymi biodrami, ustawione równolegle do siebie i na dość dużej odległości. Stawy kolanowe o normalnych kątach: nie skręcają się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Stawy skokowe są mocne, mają wyraźne kąty. Łapy są duże i szerokie. Palce są mocne, łukowate, mocno dociśnięte do siebie. Przybyłe palce na tylnych łapach nie są usuwane, chyba że zakłócają ruch psa.

Ogon

Bernarda jest długi, mocny, z masywną podstawą. Idealna Długość to do stawu skokowego. U spokojnego zwierzęcia ogon jest opuszczony, a jego czubek i przylegająca do niego część są lekko wygięte do góry. W stanie wzbudzenia ogon wyraźnie unosi się.

Wełna

Bernardyny mogą być krótkowłose lub długowłose. Te pierwsze mają gęsty podszerstek, uzupełniony sztywnym i przylegającym włosem ochronnym. Obszary o najdłuższej i najgrubszej sierści to ogon i biodra.

Włosy ochronne długowłosych osobników są proste lub lekko faliste, wzmocnione grubym i gęstym podszerstkiem. Pysk i uszy pokryte są krótką sierścią. Na przednich łapach znajdują się oczy, a biodra ukrywają bujne "spodnie". Sierść w okolicy ogona jest puszysta i długa, włosy w strefie zadu są lekko faliste.

Kolor

Tradycyjne opcje kolorystyczne-biały z czerwonymi plamami lub z czerwonym "płaszczem" zakrywającym plecy i boki zwierzęcia. Standard dopuszcza rozdarty płaszcz przeciwdeszczowy (z plamami na czerwonym tle z tyłu), a także żółty i czerwony z tygrysimi Plamami. Bardzo pożądane jest, aby na głowie psa znajdowała się czarna obwódka. Obowiązkowe elementy koloru: białe znaczenia na łapach, klatce piersiowej, czubku ogona; biały kanał na czole i biała plama w okolicy karku. Na imprezach wystawowych preferowane są osoby z białym " kołnierzem "na szyi i czarną"maską".

Wady i możliwe wady

Szczenięta o słabo zaznaczonym typie płciowym, o krótkich nogach i bez białych znaczeń w miejscach określonych przez standard rasy są uznawane za wadliwe. Bernardyn z oczami W kształcie migdałów i jasnym kolorem tęczówki, a także nadmiernie zwiniętym i porzuconym ogonem na plecach. Kręcona sierść, zwiotczenie lub, przeciwnie, zgarbiony grzbiet, zbyt oczywiste fałdy na czole i szyi również nie ozdabiają rasy, chociaż nie są uważane za wystarczający powód do dyskwalifikacji zwierzęcia.

Jeśli chodzi o komisje wystawiennicze, są to przede wszystkim niezdecydowane lub zbyt agresywne psy, osobniki o jedno-rasie, a także z wadami zgryzu, odwróceniem powiek i niebieskimi oczami. Powodem dyskwalifikacji może być niewystarczający wzrost Świętego Bernarda, a także jego niestabilność psychiczna.

Zdjęcie dorosłego Świętego Bernarda

Postać świętego Bernarda

Bernardowie tworzą lojalnych przyjaciół, wspaniałych Stróżów i pierwszorzędne nianie. W żadnym wypadku nie daj się zwieść zewnętrznemu dystansowi psa, wzmocnionemu melancholijnym spojrzeniem. Przedstawiciele tej rasy są dość żywymi i kontaktowymi stworzeniami, które nie są obce ani zabawie, ani zabawie. Wraz z wiekiem ratownicy alpejscy gromadzą stopień i flegmatyczność, a młode osobniki są dosłownie rozdarte nadmiarem emocji. Nie wiedząc, jak wyrazić własne uczucia, młodzi St.Bernard gwałtownie atakują właścicieli, próbując ich "zdobyć". Z zewnątrz taka manifestacja uczuć wygląda komicznie, ponieważ rzadka osoba może utrzymać się na nogach pod presją takiej tuszy.

Jak przystało na wiernego człowieka rodzinnego, Bernard kieruje całą swoją energię na służbę domownikom. Jednocześnie nie będzie pompował praw i nie będzie wymagał szczególnej uwagi na swoją osobę, a na dokuczliwe trąd dzieci nigdy nie odpowie niezadowolonym chrząknięciem. Co więcej, chętnie weźmie udział we wszystkich" spiskach " malucha – pamiętasz Beethovena z hollywoodzkiej komedii o tej samej nazwie? Ogólnie rzecz biorąc, bernardyni są bardzo spokojnymi i niewzruszonymi zwierzętami, które nie są realistyczne. Spotykają nieznajomych, którzy postawili stopę na progu domu, albo przyjaźnie, albo obojętnie, koty z sąsiedztwa praktycznie ich nie interesują, a także psy.

Znakiem rozpoznawczym postaci świętych bernardów jest głęboka zaduma, w którą od czasu do czasu wpadają. Jest mało prawdopodobne, aby wykorzenić tę funkcję, więc weź pod uwagę fakt, że czasami Twój zwierzak będzie trochę dłużej niż powinien zastanowić się nad wykonywanym działaniem. Odpoczynek te dobroduszne olbrzymy wolą pasywny. Bernard z reguły znajduje się w stanie granicznym między snem a czuwaniem, nie zapominając o śledzeniu działań ludzi po drodze. "Spokój, tylko spokój! Bernardowie stali się czymś w rodzaju zasady życia, której starają się nie zmieniać nawet w najbardziej ekstremalnych sytuacjach.

Szkolenie i wychowanie

Bernardyni są inteligentnymi uczniami, ale w procesie uczenia się czasami przeszkadza im flegmatyczny temperament. Jeśli twój zwierzak wykonuje polecenie w żółwiowym tempie, nie dostosowuj go: z czasem zwierzę musi "kołysać się" i nabrać wymaganej prędkości. Szkolenie psa rozpoczyna się w drugim lub trzecim miesiącu życia. W tym czasie szczeniak jest już w stanie nauczyć się podstawowych poleceń, takich jak "Uff!", "Siedzieć!"i" leżeć!». Najtrudniejsze dla przedstawicieli tej rasy jest aportowanie, dlatego konieczne jest, aby zwierzę przynosiło przedmioty do zębów tak często, jak to możliwe.

W procesie opanowania podstawowych umiejętności i zasad etykiety psa szczeniak powinien być chwalony i "nagradzany" smakołykami. Nigdy nie krzycz ani nie zmuszaj zwierzęcia. Bernard straci zainteresowanie zajęciami, nadrobienie zaległości z dorosłym psem niestety nie zadziała.

W wieku 6 miesięcy szczeniak powinien ściśle zapoznać się z kagańcem. Przyzwyczajenie psa do tego niezbyt przyjemnego dla niego akcesorium powinno być stopniowe, wygładzając negatywne odczucia z kagańca małą ucztą.

Psy jednoroczne mogą być przyciągane do pełnych zajęć w grupach kynologicznych i na boiskach sportowych. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku właścicieli, którzy widzą w swoim zwierzaku nie tylko udomowienie domu, ale także przyszłego asystenta.

Ważne: wraz z wiekiem bernardyni stopniowo tracą zdolność uczenia się i są gorzej szkoleni. Najbardziej niewygodny wiek do szkolenia psa to 2 lata lub więcej.

Utrzymanie i pielęgnacja

Najlepszym domem dla świętego Bernarda jest przestronny domek miejski lub wiejski z patio i działką. Zabranie psa do małego mieszkania to nieudane przedsięwzięcie. Z powodu braku wolnej przestrzeni zwierzę poczuje się sztywno i nieswojo, nie wspominając o tym, że poruszając się w ciasnych przestrzeniach, pies przypadkowo zmiata małe przedmioty z dowolnych poziomych powierzchni. Osoby długowłose można osiedlić bezpośrednio na podwórku, po wyposażeniu dla nich ciepłej i przestronnej kabiny i woliery. Dla krótkowłosych świętych bernardów rosyjska zima może stać się zbyt surowym testem, dlatego lepiej jest przenieść je do ogrzewanych pomieszczeń na okres chłodu.

Spacer

Dorosłe zwierzęta mogą chodzić w każdą pogodę. Idealnie byłoby, gdyby pies spędzał od 3 do 4 godzin dziennie na świeżym powietrzu (dotyczy zwierząt domowych w mieszkaniu). Dla szczeniąt organizowane są również codzienne promenady, ale bardziej krótkotrwałe i tylko w pogodne dni. Lepiej jest rozpocząć znajomość ulicy od krótkich pięciominutowych wyjść, co dodatkowo zwiększa ich czas trwania. Ponadto dzieci mieszkające w budynkach mieszkalnych nie powinny być wyprowadzane na spacer w pierwszych miesiącach życia, ale wyprowadzane, ponieważ ze względu na ciągłe schodzenia i wspinanie się po schodach zwierzę może uzyskać skrzywienie kończyn.

Ważny punkt: szczenięta Bernarda są przeciwwskazane do nadmiernej aktywności ruchowej podczas chodzenia. Długie biegi i wielokrotne skoki wykonywane przez zwierzę mogą powodować deformację stawów, a także powodować powstawanie niewłaściwego ustawienia nóg.

Nie zaleca się wyprowadzania zwierzaka bezpośrednio po jedzeniu: pies powinien mieć czas na popołudniowy odpoczynek i normalne trawienie pokarmu. Jeśli dziecko niechętnie wychodzi na ulicę, najprawdopodobniej po prostu nie miał czasu na odpowiedni odpoczynek po poprzednim spacerze. W takim przypadku lepiej zostawić szczeniaka w domu i odłożyć "wycieczkę" na inny czas. Bernardyni cierpią z powodu upału latem, dlatego lepiej jest chodzić do 12 po południu lub wieczorem (po 17:00). Bardziej wskazane jest chodzenie dzieci na szelkach ze skórzaną smyczą. Dorosłe osobniki są hodowane w kołnierzu za pomocą mocnej smyczy o długości półtora lub trzech metrów.

Higiena

Dwa razy w roku św. Proces ten przebiega szczególnie szybko u długowłosych osobników mieszkających na podwórku. Sierść zwierząt domowych nie wypada tak obficie, ale mimo to w okresie linienia należy je również codziennie czesać grzebieniem o dużych zębach. Przez resztę czasu przedstawiciele tego gatunku są czesani co 2 dni. Osoby krótkowłose powodują mniej problemów: w okresie linienia wystarczy im kilka czesań tygodniowo.

Dni Kąpieli Dla św. Bernarda są organizowane 2-3 razy w roku. Groomerzy zalecają zaplanowanie tej procedury na sezon linienia zwierzęcia, aby w ten sposób umyć wylinkowane włosy i podszerstek. Uszy nie muszą być zamknięte,ponieważ są wiszące u św. Pamiętaj, aby zaopatrzyć się w neutralny szampon, balsam i odżywkę, które pomogą odtłuścić sierść, a także ułatwią jej rozczesywanie. Suche mokre Bernardy w dwóch etapach: najpierw ręcznikiem, a następnie suszarką do włosów. Jeśli zwierzę lubi pływać w otwartych zbiornikach wodnych, nie zapomnij spłukać jego sierści czystą wodą z kranu po kąpieli, aby umyć z niej cząsteczki glonów, a także różne jednokomórkowe żyjące w rzekach i jeziorach.

Bernarda pozostają cząsteczki jedzenia, co może spowodować ciemnienie białej sierści w tym obszarze. Aby temu zapobiec, po każdym posiłku umyj pysk psa ciepłą wodą i wytrzyj czystą szmatką. Jeśli nie chcesz, aby Święty Bernard, który wyraża swoją życzliwość, plamił twoje ubrania i kolana gości, zadbaj również o wystarczający zapas pieluch i chusteczek.

Oczy psa wymagają stałej kontroli. Bernarda nie chronią gałki ocznej przed kurzem i drobnymi zanieczyszczeniami, w wyniku czego może ulec zapaleniu. Możesz uniknąć takich problemów, codziennie wycierając Oczy serwetką lub gazikiem zamoczonym w zimnej herbacie lub przegotowanej wodzie. Nawiasem mówiąc, nie zaleca się używania bawełny i dysków z niej, ponieważ bawełniane mikrowłókna mogą pozostać na błonie śluzowej oka i powodować podrażnienie.

Aby zapobiec płytce nazębnej, bernardom podaje się Kości mózgowe i chrząstki. Jeśli płytka nazębna już się pojawiła, można ją usunąć szczotką i środkiem czyszczącym z apteki weterynaryjnej. Raz w tygodniu przeprowadza się badanie małżowin usznych psa. Jeśli wewnątrz lejka pojawią się zanieczyszczenia, usuwa się je wacikiem lub wacikiem nasączonym balsamem dezynfekującym lub alkoholem borowym. Rany i krosty znajdujące się w uchu należy smarować maścią streptocydową lub cynkową. Ponadto niektórzy weterynarze zalecają wyrywanie lub przycinanie sierści w przewodzie słuchowym, aby zapewnić lepszą cyrkulację powietrza wewnątrz lejka usznego.

Przycinanie pazurów odbywa się w razie potrzeby i głównie osobom starszym lub bardzo pasywnym. U psów, które mają regularne i długie spacery, płytka pazurowa jest szlifowana sama. Wełna między palcami Świętego Bernarda ma tę cechę, że gubi się w kołtuny, więc jest również cięta. W miesiącach letnich i zimowych należy dokładnie sprawdzić opuszki łap psa. Jeśli skóra na nich stała się zbyt sucha i szorstka, warto ją posmarować odżywczym kremem lub olejem lnianym, który zapobiegnie późniejszym pęknięciom.

Karmienie

W pierwszych dniach po przeprowadzce do nowego domu szczeniak powinien otrzymywać taką samą karmę jak w hodowli. Nowe produkty dla dziecka są wprowadzane stopniowo, począwszy od trzeciego dnia pobytu. Bernarda to białko, czyli chude mięso. Dzienna dawka białka zwierzęcego dla dwumiesięcznego szczeniaka wynosi 150-200 g, dla osoby dorosłej – 450-500 g.

Aby zaoszczędzić pieniądze, mięso można czasem zastąpić gotowanymi podrobami. Bernardowi pomaga zorganizować dzień ryb raz w tygodniu. Nawiasem mówiąc, o rybach: najbezpieczniejsze jest morze, chociaż niektórzy hodowcy zezwalają psom na poddawanie się obróbce cieplnej ryb rzecznych.

Można

• Warzywa (marchew, kapusta, buraki).
• Żółtko jaja.
• Masło (w małych ilościach).
• Czosnek (1 ząbek tygodniowo, począwszy od 3 miesiąca życia).
• Płatki mleczne (ryż, Herkules, gryka).
• Owoce morza i wodorosty.
• Kości mózgu.
• Sfermentowane produkty mleczne.
• Brązowy chleb (jako kanapka z masłem, ale nie więcej niż 1 raz w tygodniu).

Nie można

• Rośliny strączkowe i ziemniaki.
• Słodycze.
• Pikantne i pikantne potrawy.
• Solenie i wędzenie.

Jedzenie w misce psa nie powinno być zbyt ciepłe ani chłodne: optymalna temperatura karmy dla świętego Bernarda to 38-40 °C. Jeśli zwierzę zostawiło trochę karmy na dnie miski – to znak, że przesadziłeś z jej ilością, odpowiednio, następnym razem porcję należy zmniejszyć. Wskazane jest, aby szczenięta wykazujące chciwość i zwiększony apetyt podczas jedzenia zwiększyły liczbę karmień, zachowując jednocześnie dawną objętość pokarmu.

Jako źródło wapnia, św. bernardyni powinni podawać kości mięsne, gryząc które psy jednocześnie oczyszczają zęby z płytki nazębnej. Konieczne jest traktowanie zwierzęcia kością po jedzeniu, aby nie wywołać zaparć. Małe szczenięta zastępują kości chrząstką.

Zdecydowana większość świętych bernardów ma skłonność do otyłości, dlatego bardzo ważne jest, aby zbudować odpowiednią dietę dla psa i nie poddawać się chwilowemu pragnieniu, aby po raz kolejny potraktować zwierzaka pysznym smakołykiem. Niedożywienie jest również obarczone problemami zdrowotnymi, więc jeśli dziecko po obiedzie zbyt długo i aktywnie liże miskę, lepiej podać mu suplementy.

Zwierzęta jedzące naturalne produkty muszą od czasu do czasu" przepisywać " kompleksy witaminowo-mineralne, takie jak Tetravit, Nutri-Veta i inne. Jeśli chodzi o suchą karmę, należy ją wybrać, biorąc pod uwagę wymiary i wiek zwierzaka. Bernardowi odpowiednie są odmiany dla szczególnie dużych ras, takich jak Rottweiler i Labrador. Dziennie dorosłe zwierzę powinno spożywać około kilograma "suszenia".

Zdrowie i choroby Świętego Bernarda

Główną plagą rasy są choroby układu mięśniowo – szkieletowego, z tego powodu Bernardowie często cierpią na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, zwichnięcie rzepki i kostniakomięsak. Spośród chorób wzroku u przedstawicieli tej rasy zwykle diagnozuje się skręt / odwrócenie powieki, zaćmę i tak zwane wiśniowe oko. Wrodzona głuchota nie jest uważana za najczęstszą dolegliwość, chociaż słabo słyszące lub całkowicie głuche szczenięta w miocie nie są rzadkością. U poszczególnych osobników może wystąpić padaczka, piodermia i zerwanie więzadła krzyżowego czaszki.

Jak wybrać szczeniaka

Główną trudnością przy wyborze szczeniaka Świętego Bernarda jest niezbyt duża popularność rasy. W związku z tym w poszukiwaniu niezawodnej hodowli będziesz musiał dużo jeździć po kraju. W takich przypadkach dobrą siatkę bezpieczeństwa zapewniają wystawy, na których można rozmawiać na żywo z hodowcami, a jednocześnie Oceniać przedstawioną na nich pulę genów psów.

Bernarda, kierując się tymi samymi zasadami, co przy zakupie innych psów rasowych. Poznaj warunki życia przyszłego zwierzaka, a także jego rodziców. Poproś hodowcę o wykonanie testu dysplazji stawów u matki i ojca szczeniaka, co w pewnym stopniu zmniejszy ryzyko zakupu Świętego Bernarda z ukrytą wadą. Ostrożnie Oceń wygląd psa: jak czysta i puszysta jest jego sierść, czy oczy są łzawiące, czy pod ogonem nie ma śladów biegunki. Łapy i plecy zdrowego dziecka powinny być równe, a brzuch miękki i nieskrępowany. Zapach z ust szczeniaka powinien być neutralny.

Zdjęcia szczeniąt św.

Ile kosztuje Święty Bernard

Średnia cena szczeniaka Świętego Bernarda w hodowli– $250 - $350 za te pieniądze kupujący otrzymuje zdrowe, zaszczepione zwierzę z rodowodem, piętnem i metryką RKF. Za przyszłego mistrza i bywalca wystaw (Klasa pokazowa) trzeba będzie oddać co najmniej $450 - $500 często w internecie można znaleźć ogłoszenia o sprzedaży dojrzałych lub całkowicie dorosłych osobników, których właściciele postanowili zmienić miejsce zamieszkania lub po prostu rozczarowali się rasą. Koszt takiego zwierzęcia zależy bezpośrednio od jego czystej krwi, a także pilności sprzedaży.