Dalmatyńczyk

Historia rasy Dalmatyńczyków

Wzmianka o cętkowanych psach znajduje się w zachowanych dokumentach z różnych epok i stanów, od starożytnych egipskich zwojów papirusowych. Jednak na podstawie skąpych opisów słownych po prostu niemożliwe jest osądzenie, kto dokładnie był przodkiem współczesnych Dalmatyńczyków.

Pierwsze mniej lub bardziej wiarygodne dowody na istnienie rasy pochodzą z XVI–XVII wieku. Białe psy z małymi ciemnymi znaczeniami są przedstawione na zachowanych religijnych i świeckich dziełach sztuki z tamtych czasów: malowidłach ołtarza w Kościele Mariackim (znanym również jako "Gospe od anțela") w małym miasteczku na uzdrowiskowej wyspie Losinj, fresku w klasztorze franciszkanów w Zastrogu, freskach kościoła Santa Maria Novella we Florencji, paradnych portretach malarzy weneckich i toskańskich, przedstawiających wpływowych szlachciców-na przykład Cosimo II De ' Medici. Ponieważ wiele najwcześniejszych dowodów znajduje się na terenie historycznego regionu Dalmacji, który jest obecnie częścią Chorwacji, stąd zwyczajowo wywodzi się korzenie Brida. Tak, a oczywista harmonia nazw przemawia na korzyść tej wersji, oficjalnie przyjętej przez FCI.

Tam, na ciepłych brzegach Morza Adriatyckiego, ujrzały światło dzienne i niektóre" teoretyczne " prace. Rzymskokatolicka archidiecezja Djakowo-Osijekowska zachowała w swoich archiwach kroniki biskupa Petara Bakicia (1719) i Andreasa Keckemety (1739), oba mówiące o specyficznych dla Chorwacji psach Canis Dalmaticus. W 1771 roku walijski przyrodnik Thomas Pennant napisał Streszczenie czworonogów, w którym po raz pierwszy nazwał rasę Dalmatian. W 1790 roku angielski badacz historii naturalnej Thomas Buick włączył Dalmatyńczyków do "ogólnej historii czworonogów".

Ogólnie rzecz biorąc, należy powiedzieć, że to w Wielkiej Brytanii imigranci z Dalmacji zyskali szczególną popularność. Naukowcy sugerują, że tutaj do hodowli wykorzystywali przedstawicieli innych ras, w szczególności wskaźniki czarnego koloru i białe teriery angielskie. Te ostatnie wymarły ponad sto lat temu, ale włożyły łapę w stworzenie wielu nowoczesnych brydży: Boston Terrier, Buldog amerykański , Bull Terrier , american staffordshire terrier i inne. Dzięki staraniom hodowców mglistego Albionu w drugiej połowie XVIII wieku ukształtował się rozpoznawalny dziś wygląd Dalmatyńczyków.

W tym samym czasie za "włoskimi psami", jak pierwotnie nazywali je Brytyjczycy, zauważyli niesamowitą zdolność do niemal niestrudzonego biegania na znaczne odległości, nie ustępując prędkości powozom konnym. Psy o szybkich nogach stały się strażnikami cennego "ruchomości" podczas miejskich podróży i długich podróży – rodzaj prototypu nowoczesnych alarmów samochodowych. Ponadto podczas jazdy czworonożni poganiacze podążali za końmi, a lekkie ukąszenia zmuszały zmęczone lub leniwe zwierzęta do utrzymania tempa ustawionego przez woźnicę. Od tego czasu przez kilka dziesięcioleci utrwaliła się definicja psów powozowych.

Chociaż funkcje Dalmatyńczyków nie ograniczały się do tego. Pilnowali domów, pomagali łowcom drobnej i grubej zwierzyny, służyli jako "ochroniarze" dla spacerujących bez męskiego Towarzystwa szlachetnych pań. W epoce regencji zwierzęta cętkowane stały się oznaką wysokiego statusu społecznego właściciela.

Będąc za oceanem, niezwykłe psy zmieniły rolę i zamiast bogatych szlachciców towarzyszyły ochotniczym oddziałom strażackim, które przed masowym wprowadzeniem silników spalinowych nie mogły obejść się bez prawdziwej "mocy". Widoczne z daleka białe "dzwonki" służyły innym uczestnikom ruchu jako ostrzeżenie o zbliżaniu się bojowników z ogniem i pomagały oczyścić drogę nie gorszą niż syreny i sygnały świetlne. Ale nawet po tym, jak powozy do gaszenia płomieni stały się eksponatami muzealnymi, wielu nie chciało rozstać się ze swoimi żywymi talizmanami. Dziś charyzmatyczne psy są rozpoznawalnym symbolem amerykańskich strażaków.

Jeśli chodzi o historię wystaw, po raz pierwszy na rozprawie profesjonalnego jury I publiczności psy z Dalmacji zostały zaprezentowane w 1860 roku w Birmingham. Trzydzieści lat później utworzono Klub hodowców i sformułowano oficjalny standard rasy. Dwa lata wcześniej została uznana przez American Kennel Club. Międzynarodowa organizacja kynologiczna FCI zarejestrowała Dalmatyńczyków w 1926 roku.

W Moskwie pierwsi przedstawiciele Bractwa plamistego pojawili się w 1982 roku, ale hodowla na terytorium ZSRR postępowała bardzo powoli z powodu braku świeżej krwi. A zapotrzebowanie na szczenięta było niewielkie, ponieważ wielu miłośników psów po prostu nie miało pojęcia o istnieniu rasy. Kluby Monopod powstały dopiero na początku lat 90. dziś największa koncentracja szkółek i właścicieli Dalmatyńczyków w stolicy, Petersburgu, Niżnym Nowogrodzie, Jekaterynburgu, Nowosybirsku i kilku innych miastach.

Wideo: Dalmatyńczyk

Wygląd dalmatyńczyka

Wysportowane i wytrzymałe, eleganckie psy od średnich do dużych. Samce ważą średnio 18-27 kg przy wzroście w kłębie 58-61 cm, suki – odpowiednio 16-24 kg i 56-58 cm.

Głowa

Głowa dalmatyńczyka jest proporcjonalna do ciała. Wydłużony, płaski, niezbyt szeroki między uszami. Kufa z wyraźnym stopem, o długości równej lub nieco krótszej niż część potyliczna. Nie ma fałdów skóry na głowie.

Uszy

Umiarkowanie duże, szeroko osadzone na głowie, przyciśnięte do niej po bokach. Trójkątny kształt, końcówki lekko zaokrąglone. Kolor jest koniecznie nakrapiany, odpowiada ogólnemu kolorowi.

Oczy

Oczy Dalmatyńczyków są średniej wielkości, owalne. Kolor odpowiada kolorowi: ciemnobrązowy dla psów z czarnymi plamami, bursztynowy – z brązowymi. Wygląd jest jasny i inteligentny. Powieki dobrze przylegają do gałki ocznej. Ich krawędzie są dobrze pigmentowane (w zależności od koloru – czarny lub brązowy).

Nos

Płat jest szeroki, w pełni pigmentowany (czarny lub brązowy zgodnie z podstawowym kolorem), nozdrza są szeroko otwarte.

Usta i zęby

Usta ściśle przylegają do szczęki. Szczęki są mocne. Zgryz jest nożycowy, górne zęby całkowicie zachodzą na dolne.

Szyja

Silny, dość długi.

Obudowa

Ciało dalmatyńczyka jest dobrze zbudowane, ramiona Muskularne, z głęboką klatką piersiową i dobrze sklepionymi żebrami. Plecy są równe, mocne. Dolna część pleców i zad są umięśnione, nachylenie jest niewielkie.

Kończyny

Przednie nogi są proste, łokcie przyciśnięte do ciała. Tylne nogi są Muskularne, kolana mocne i dobrze rozwinięte. Łapy przypominają kocie: zwarte i zaokrąglone, palce sklepione. Pazury mogą być pigmentowane w zależności od podstawowego koloru.

Ogon

Ogon dalmatyńczyka jest dość długi, nakrapiany, prosty. U podstawy grubszy, zwężający się ku końcowi.

Wełna

Krótki, gęsty, gładki, błyszczący, sztywny.

Kolor

Na podstawowym białym tle czarne lub brązowe (ściśle tego samego koloru!) plamy o wyraźnych konturach, które są rozmieszczone symetrycznie wzdłuż ciała, na głowie, uszach i ogonie.

Zdjęcie dorosłego dalmatyńczyka

Postać dalmatyńczyka

Dalmatyńczycy nie są odpowiedni dla niedoświadczonych właścicieli i ludzi, którzy potrzebują towarzystwa flegmatycznego psa "kanapowego". Niezwykle aktywni z natury, bez odpowiedniego wysiłku fizycznego, kierują niewykorzystaną energię na destrukcyjne figle, szkodząc mieszkaniu. W takiej sytuacji zwierzę staje się niekontrolowane, nie przestrzega poleceń i całkowicie ignoruje zakazy.

Niezrozumienie tła tego zachowania doprowadziło do powstania błędnej opinii na temat niskiej inteligencji. Jeśli dalmatyńczyk nie reaguje na " nie możesz!"i" do mnie!". to wcale nie znaczy, że jest głupi. Chodzi tylko o to, że właściciel popełnił poważne błędy podczas wychowywania, nie potwierdził swojego autorytetu i kontynuuje łańcuch błędów, nie zaspokajając naturalnych potrzeb zwierzaka w ćwiczeniach fizycznych.

Prawidłowe szkolenie, zrównoważone i spokojne budowanie relacji ze szczeniakiem, wczesna socjalizacja przyczyniają się do tworzenia zdrowej i silnej psychiki. Takie psy doskonale wyczuwają nastrój osoby i dostosowują się do niej, chętnie wykonują polecenia, nie rozpoczynają walk na wybiegach, są powściągliwe wobec nieznajomych, przyjazne dla zwierząt.

Dalmatyńczycy nie przywiązują się do jednej "swojej" osoby, kochają i chronią wszystkie gospodarstwa domowe w ten sam sposób, jednocześnie starając się brać najbardziej aktywny udział we wszystkim, co robią ludzie. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, zwłaszcza jeśli rosną z nimi. W genach żyje od dawna pragnienie Towarzystwa koni, ale niewiele osób posiada dziś stajnię, więc odpowiednie byłoby Towarzystwo psa lub kota.

Dla rodziny z małymi dziećmi pojawienie się energicznego "puddingu Plum", jak Anglicy pieszczotliwie nazywają te psy, może być wyzwaniem. Ale nie dlatego, że z natury są agresywne i są w stanie celowo zaszkodzić maluchowi. Z jednej strony porywczy i ostry z natury dalmatyńczycy nie mierzą siły i często powalają nieodpowiednie dzieci, które są na drodze. Z drugiej strony zwierzęta z problematycznym słuchem instynktownie bronią się przed "zagrożeniem", gdy niepostrzeżenie zbliżają się do nich od tyłu lub przeszkadzają im we śnie, a okruchom trudno jest natychmiast nauczyć się subtelności obchodzenia się ze specjalnym członkiem rodziny.

Ale ze starszymi dziećmi i nastolatkami dalmatyńczycy w większości przypadków dobrze się dogadują, czując pokrewną niespokojną duszę.

Wychowanie i szkolenie

Dalmatyńczycy należą do ras, dla których prawidłowe szkolenie i wczesna socjalizacja są niezwykle ważne. Kochający wolność charakter, nieokiełznana energia, instynkty myśliwego bez mechanizmów zarządzania i powstrzymywania utworzonych w dzieciństwie prowadzą do pojawienia się niekontrolowanego, destrukcyjnego dorosłego zwierzęcia.

Uczenie się podstawowych poleceń i interakcji ze światem zewnętrznym nie może być odkładane na bok. Od pierwszych dni pojawienia się szczeniaka w Twoim domu powinien rozpocząć się program rodzicielski. Mały dalmatyńczyk musi jasno zrozumieć granice tego, co jest dozwolone i wiedzieć, że niesubordynacja będzie miała konsekwencje. Oczywiście okazywanie agresji i używanie siły fizycznej jest niedopuszczalne, ale stanowczy i surowy głos właściciela, w którym wyraźnie wyrażone jest niezadowolenie, sam w sobie jest wystarczającą karą.

Nie zapominaj, że wizyty na wybiegach i udział w zajęciach grupowych z psem mogą rozpocząć się tylko wtedy, gdy szczeniak otrzymał określone dawki obowiązkowych szczepionek i minęło wystarczająco dużo czasu, aby stworzyć odporność na choroby niebezpieczne dla zwierzęcia. Lepiej to wyjaśnić u weterynarza.

Dobrze wyszkolone psy już od sześciu miesięcy znają i bez trudu wykonują kilkanaście poleceń, w tym zarówno standardowe, jak i "artystyczne", takie jak kolejne przewroty, " daj piątkę!"lub ukłony. Ogólnie rzecz biorąc, trzeba powiedzieć, że cętkowani cyrkowcy uwielbiają uwagę i są gotowi dołożyć wszelkich starań, aby wywołać uśmiech u swoich właścicieli.

Opieka i utrzymanie

Idealnym rozwiązaniem dla utrzymania Dalmacji będzie przestronny prywatny dom z bezpiecznie ogrodzoną działką, na której będzie mógł swobodnie chodzić w ciągu dnia. Należy jednak pamiętać, że przedstawiciele tej rasy nie mogą stale mieszkać w wolierze w naszych warunkach klimatycznych – krótka sierść nie chroni przed niskimi temperaturami.

Jeśli jesteś właścicielem mieszkania w mieście, długie spacery są warunkiem spokojnej egzystencji. Co więcej, ważny jest nie tylko czas trwania (co najmniej godzina dziennie), ale także nasycenie obciążeniami. Najlepiej, jeśli pies na smyczy będzie Ci towarzyszył podczas joggingu lub jazdy na rowerze – poruszając się w szybkim tempie, spali wystarczająco dużo energii, aby nie szukać przygody po powrocie. Alternatywą mogą być ćwiczenia na wyposażonym torze przeszkód, wystarczy odpowiednio zmierzyć kondycję fizyczną psa i wysokość barier.

Dalmatyńczycy nie wymagają skomplikowanej i żmudnej opieki. Ich "futro" nie spada i nie wymaga strzyżenia ani częstego mycia, ale linienie występuje obficie i prawie nieprzerwanie, a na granicy ciepłych i zimnych pór roku staje się szczególnie silne. Aby wełna w domu była minimalna, zaleca się szczotkowanie zwierzaka szczotką lub specjalną rękawicą tak często, jak to możliwe (co najmniej 2-3 razy w tygodniu).

W przeciwnym razie wystarczą standardowe procedury: monitoruj stan małżowin usznych i oczu, długość pazurów, regularnie myj zęby pastą weterynaryjną. Odżywianie powinno być zrównoważone i zdrowe. Najłatwiej to osiągnąć za pomocą gotowych pasz Premium i super premium. Pamiętaj, że przejadanie się w połączeniu z niską aktywnością fizyczną jest obarczone otyłością.

Zdrowie i choroby Dalmacji

Średnia długość życia Dalmatyńczyków wynosi 10-13 lat.

Największym problemem rasy jest głuchota. Problemy ze słuchem o różnym nasileniu występują u prawie jednej trzeciej psów. 12% Dalmatyńczyków rodzi się całkowicie głuchoniemych. Nie znaleziono jeszcze skutecznego rozwiązania. Chociaż tylko zdrowe zwierzęta są dozwolone w hodowli, rozwijają chore szczenięta. Ci ostatni prowadzą jednak pełne życie jako zwierzęta domowe. Możesz zidentyfikować tę wadę w pierwszych tygodniach za pomocą nowoczesnych testów.

Ze względu na specyfikę metabolizmu dalmatyńczycy często mają kamienie pęcherza moczowego. Są również podatne na alergie skórne i dysplazję stawów biodrowych. Rzadziej zgłaszane są padaczka, autoimmunologiczne choroby wątroby, osteochondroza stawu barkowego, zapalenie kości i szpiku, kardiomiopatia rozstrzeniowa, niedoczynność tarczycy, porażenie krtani i inne niespecyficzne choroby.

Ponieważ wiele chorób jest dziedzicznych lub wrodzonych, ich pojawienie się można przewidzieć, biorąc pod uwagę rodowód. Odpowiedzialni hodowcy zawsze dostarczają wyczerpujących informacji na temat stanu zdrowia rodziców, a także "dziadków" i "dziadków".

Jak wybrać szczeniaka

Kluczem do udanego przejęcia jest wyważony i przemyślany wybór breedera. Tylko hodowle o nienagannej reputacji mogą zapewnić, że nowy członek twojej rodziny będzie zdrowy fizycznie i stabilny psychicznie. Ponieważ szczenięta Dalmacji są oddawane stałym właścicielom nie wcześniej niż w 10-12 tygodniach, mają czas na przejście niezbędnych badań medycznych i wykazanie się cechami charakteru.

Dobry hodowca zada Ci nie mniej pytań niż ty, ponieważ dla niego każde czworonożne dziecko nie jest żywym towarem, ale osobowością, dlatego ważne jest, aby zrozumieć, w jakiej rodzinie będzie żył, w jakich warunkach.

A ty z kolei masz pełne prawo do zapoznania się z rodzicami i przestudiowania ich dokumentów, opinii weterynarza na temat stanu zdrowia szczeniaka i wyników testu BAER (Brainstem Auditory Evoked Response)-elektrodiagnostycznego badania słuchu.

Ważne jest, aby zobaczyć warunki, w których matka i dzieci są trzymane, dowiedzieć się o żywieniu i osobiście komunikować się z ukochanym szczeniakiem, aby ocenić jego zdolność do kontaktu z osobą i odpowiedniego reagowania na świat zewnętrzny.

Zdjęcie szczeniąt Dalmacji

Ile kosztuje szczeniak dalmatyńczyka

Na stronach prywatnych ogłoszeń dla młodego dalmatyńczyka "Bez dokumentów" proszą o 4 do 8 tysięcy rubli. Ale musisz zrozumieć, że w tym przypadku nie ma sposobu, aby dowiedzieć się, czy oboje rodzice rzeczywiście byli rasą, która Cię interesuje. Co ważniejsze, nie ma gwarancji, że zwierzę z czasem nie wykryje pewnych patologii, które zagrażają życiu lub znacząco wpływają na jego jakość.

Cena Dalmatyńczyków w hodowlach różni się w różnych regionach i zmienia się jeszcze bardziej w zależności od klasy, do której należy dany szczeniak. W zależności od indywidualnych cech i zgodności ze standardem rasy szczenięta z tego samego miotu, posiadające dokumenty FCI i paszporty weterynaryjne, będą kosztować od $150 - $200 do $400 - $500. I tu już od Ciebie zależy, czy planujesz wziąć udział w wystawach z perspektywą głośnych zwycięstw, czy wystarczy, że w Twoim domu pojawi się oddany i psotny przyjaciel.