kot birmański

Historia rasy kot birmański

Państwo Birma (współczesna Myanmar) od czasów starożytnych słynie z zachwycających krajobrazów i uroku, które można znaleźć tylko w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Dziewicza natura dżungli kontrastowała z ośnieżonymi szczytami górskimi, a biały piasek plaż kontrastował z kamiennymi budynkami starożytnych miast. To właśnie na tych tajemniczych ziemiach pojawili się przodkowie rasy birmańskiej – jednej z najbardziej pamiętnych na świecie.

Pierwsze wzmianki o tych zwierzętach pochodzą z XII wieku. Później koty otrzymały pojedyncze wiersze w starożytnej księdze poezji, która była uzupełniana o nowe utwory w XIV-XVIII wieku. Nie mniej wyraźnym dowodem na starożytne pochodzenie Burmy są obrazy w książce artystów syjamskich, na których wśród wszystkich przedstawicieli rodziny kotów wyraźnie wyróżnia się zwierzę o budowie ciała i wyglądzie naszego orientalnego piękna.

Rasa Birmańska była wysoko czczona przez mieszkańców starożytnego państwa. Koty te były wpuszczane do świątyń, ponieważ były utożsamiane z istotami wyższymi. Mnisi opiekowali się nimi pod każdym względem, demonstrując w ten sposób swoje zaangażowanie w religię i służbę bogom. W tamtych czasach wierzono, że kot birmański odprowadza duszę zmarłego właściciela do zaświatów, dając mu na pożegnanie wieczny spokój. Według innej legendy Burma przynosiła szczęście i bogactwo, więc koty te zostały nabyte wyłącznie przez rodziny arystokratyczne i Królewskie. Zwykli ludzie musieli zadowolić się bardziej" skromnymi " rasami.

Pod koniec XIX wieku łapy kotów birmańskich po raz pierwszy postawiły stopę na ziemiach Wielkiej Brytanii, gdzie zwierzęta były początkowo znane jako czarne syjamskie. Z czasem rasa rozprzestrzeniła się na wszystkie kontynenty świata. Ciekawostką jest to, że przodkiem rasy w postaci, w jakiej Ją znamy, wcale nie był okaz czystej krwi, ale metys Burmy i syjama . W pierwszej połowie XX wieku emerytowany lekarz amerykańskiej marynarki wojennej Joseph Thompson nabył uroczego kotka o imieniu Wong Mau. Dziecko wyrosło na wdzięcznego i królewsko majestatycznego kota o czerwonawo-brązowym kolorze z ciemną opalenizną. Zachwycony osobowością i wyglądem ulubieńca, Thompson zaczął szukać podobnie myślących ludzi, którzy przyczynią się do wyhodowania nowej rasy i stworzenia jej standardu. Zostali nimi naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego i entuzjaści z lokalnego klubu felinologicznego.

Opierając się na podobieństwie Wong Mau do kota syjamskiego, Joseph Thompson wybrał idealnego partnera do jej krycia – syjamczyk o imieniu Tai Mau. W pierwszym miocie urodziły się dzieci w kilku kolorach: Silp Point i dark walnut. Oznaczało to, że sama ulubienica Thompsona była Metysem syjamski i skał birmańskich: w przeciwnym razie oznaczenia nie ujawniłyby się. Jednak decydującym kryterium przy wyborze kociąt do dalszej hodowli był kolor kasztanowy.

Krzyżowanie potomstwa Wong Mau i Tai Mau "dało" Trzy kolory: czekoladowy z ciemnym podpalaniem, brązowy i sobolowy. Spośród nich Joseph Thompson najbardziej lubił tego ostatniego. Według emerytowanego lekarza to właśnie ten kolor wyglądał najszlachetniej i zasługiwał na dalszy rozwój.

Kolosalne doświadczenie naukowców felinologicznych odegrało pewną rolę: w 1934 roku świat zobaczył pierwszy standard rasy birmańskiej. W tym samym czasie zarejestrowano trzy pokolenia jej przedstawicieli. Dwa lata później amerykańska organizacja CFA zarejestrowała standard Burmy. Biorąc pod uwagę, że prace nad stworzeniem nowej rasy rozpoczęły się dopiero w 1930 roku, taki szybki sukces można uznać za Triumfalny.

Koty Birmańskie cieszyły się powszechną miłością i uznaniem, ale liczba osobników pozostała bardzo ograniczona. W celu szerszego rozpowszechnienia rasy podjęto decyzję o krzyżowaniu Burm z przez syjamczyków i innymi kotami, których kolor trochę przypominał Wong Mau. Doprowadziło to do powstania ogromnej liczby Metysów, aw 1947 roku CFA zaprzestało ich rejestracji. Od tego czasu rodowód każdego kociaka był dokładnie sprawdzany: musiał więc obejmować co najmniej trzy pokolenia czystej krwi.

Szeregi hodowców Burm znacznie się przerzedziły, a pracownicy amerykańskich szkółek weszli na arenę. Dzięki ich wysiłkom i zorganizowanej pracy na rzecz ożywienia rasy, w 1957 r.wznowiono rejestrację kotów birmańskich: liczba rasowych wzrosła kilkakrotnie. Rok później organizacja UBCF przystąpiła do opracowania powszechnie uznanego standardu rasy. Wynik został osiągnięty w 1959 roku i od tego czasu nie został zmieniony. Jeśli chodzi o kolor, jako pierwszy CFA odnotował brązowy kolor, zwany później sobolowym ze względu na podobieństwo do futra tego zwierzęcia. Wieloletnie krzyżowanie zmieniło się w pojawienie się innych kolorów sierści: platynowej, niebieskiej, złotej (szampan).

Koty Birmańskie nie ograniczyły się do podboju Stanów Zjednoczonych i nadal kroczyły po świecie miękkimi poduszkami łap. W 1949 roku trzech przedstawicieli tej rasy pojawiło się na ziemiach Wielkiej Brytanii i wywołało powszechną miłość i uznanie. W drugiej połowie XX wieku w mglistym Albionie od czasu do czasu zakładano kluby i Stowarzyszenia Miłośników Kotów birmańskich. W celu zwiększenia ich liczebności hodowcy krzyżowali zwierzęta z rasa syjamska , która do tego czasu nabrała cech, które znamy. Z tego powodu pojawiły się zauważalne różnice w wyglądzie Burm angielskich i amerykańskich. Tak powstał drugi standard rasy-Europejski. Nie jest uznawany przez CFA, podobnie jak amerykański-przez organizację GCCF. Krzyżowanie kotów należących do różnych standardów jest zabronione.

Zdobywając miłość Ameryki i Anglii, rasa birmańska postawiła stopę na ziemiach Australii, gdzie zdołała wyprzeć dawnych faworytów – Brytyjczyków i abisyńczyków - i zdobądź oszałamiającą popularność. W Rosji pierwsze Burmy pojawiły się dopiero pod koniec XX wieku, ale z każdym rokiem coraz bardziej podbijają serca miłośników kotów.

Wideo: kot birmański

Wygląd kota birmańskiego

Patrząc na ucieleśnienie wdzięku i wdzięku w tym delikatnym kocie ciało, nie można założyć, że Burmy okazują się nieoczekiwanie ciężkie, wystarczy je podnieść. Za tę funkcję zasłużyli sobie na żartobliwy przydomek - "Cegły owinięte jedwabiem". Koty są zawsze cięższe od kotów: odpowiednio 4,5-5 kg i 2,5-3,5 kg.

Kot birmański należy do średnich ras krótkowłosych. Przynależność do jednego lub drugiego standardu określa wygląd zwierzęcia: Amerykanie są bardziej krępi w porównaniu z krewnymi z Europy.

Głowa i czaszka

Głowa Europejskiej Burmy ma kształt klina, podczas gdy amerykańska jest nieco szersza. Przednia część czaszki u obu przedstawicieli rasy jest gładko zaokrąglona. Wyraźne płaskie "obszary" w fasadzie lub profilu są niewidoczne.

Pysk

Oba standardy rasy birmańskiej wyróżniają się dobrze rozwiniętą kufą, która pasuje do gładkich konturów głowy. Przejście od nosa do czoła jest wyraźne. Kości policzkowe są wyraźnie widoczne. Mocny podbródek tworzy prostą pionową linię wraz z czubkiem nosa. Amerykański standard rasy burmańskiej charakteryzuje się szerszym i krótszym pyskiem, ale stopa jest tak samo wyprofilowana jak u europejskich Burm.

Uszy

Trójkąty uszu są daleko od siebie, a ich zewnętrzna strona podkreśla linię policzków (nietypowo dla dorosłych kotów). Szeroka podstawa płynnie przepływa do delikatnie zaokrąglonych końcówek. Niewielkie odchylenie uszu do przodu sprawia, że Burma zawsze wygląda na czujną.

Oczy

Oczy kota birmańskiego są szeroko rozstawione, dość duże i wyraziste. Lekkie" Wschodnie " nachylenie ich górnej linii nadaje skale podobieństwo do orientacji, podczas gdy dolna jest zaokrąglona. Oczy Burm mienią się wszystkimi odcieniami żółci-od miodu po bursztyn, przy czym bardziej preferowany jest bogaty złoty odcień. Zwróć uwagę na interesującą cechę: im starsze zwierzę, tym mniej jasny wydaje się kolor jego oczu.

Szczęki i zęby

Porównując szczęki kota birmańskiego, można zauważyć, że dolna jest wyraźniejsza i dlatego jest wyraźnie widoczna, gdy zwierzę stoi w profilu. Ugryzienie jest prawidłowe.

Szyja

Rasa birmańska charakteryzuje się długą i cienką, mocną szyją.

Obudowa

Zwarte i stonowane ciało kota jest uosobieniem wdzięku połączonego z twardością rozwiniętej muskulatury. Mocna Klatka piersiowa ma zaokrąglony kształt. Grzbiet Burmy jest prosty od ramion do nasady ogona.

Ogon

Wyróżnia się średnią długością i brakiem zakrętów. Nie będąc zbyt szerokim u podstawy, zwęża się do delikatnie zaokrąglonej końcówki.

Kończyny

Kończyny kota birmańskiego są proporcjonalne do jego ciała. Są stosunkowo cienkie, średniej długości. Zakończone eleganckimi owalnymi łapami. Liczba palców na przednich i tylnych łapach jest różna: odpowiednio pięć i cztery.

Wełna

Przedstawiciele rasy birmańskiej charakteryzują się cienką i krótką sierścią. Ściśle przylega do ciała zwierzęcia i praktycznie nie ma podszerstka. W dotyku-gładka i jedwabista; pięknie mieni się przy każdym wdzięcznym ruchu kota.

Kolor

Górna część ciała Burmy jest ciemniejsza w porównaniu z dolną, a ta cecha nie zależy od koloru zwierzęcia. Bardziej preferowany jest równomierny ton, jednak oba standardy – zarówno amerykańskie, jak i europejskie – pozwalają na dyskretne punkty na pysku, uszach, kończynach i ogonie. Kocięta i młode osobniki mogą pochwalić się morą tygrysa.

Uznane standardy kolorów Burm obejmują Sobol, niebieski, czekoladowy, platynowy (fioletowy). Teraz istnieją różne odcienie żółwia na ich podstawie, a także kremowe i czerwone kolory.

Możliwe wady

Wady rasy birmańskiej obejmują:

• Paski tygrysa na kończynach dorosłych kotów;
• Mocno wydłużony i podłużny pysk;
• Okrągły lub orientalny kształt oczu;
• Ostre zwężenie pyska pod kośćmi policzkowymi;
• Zauważalny garb na nosie;
• Zapadnięte policzki.

Standard rasy wymienia i dyskwalifikuje cechy:

• Wada zgryzu i rozwinięta górna szczęka;
• Zielony lub niebieski odcień oczu;
• Nieregularny kształt ogona;
• Białe punkty na wełnie;
• Zez;
• Głuchota.

Zdjęcie kota birmańskiego

Charakter kota birmańskiego

Wśród wszystkich kotów nie spotkasz zwierzęcia bardziej oddanego i wesołego niż Burma. Nie oczekuj, że znajdziesz spokojną i powściągliwą osobowość w tej rasie. Jeśli kot niespodziewanie zamarł, wiedz: to nie potrwa długo. Jest całkiem możliwe, że w ten sposób twój ulubieniec bada sytuację i "planuje" program rozrywkowy na resztę dnia. Aktywność jest stałym towarzyszem kotów birmańskich aż do starości. Nie ukrywaj swoich ulubionych zabawek w pudełku, odnosząc się do jej starości. Wiele starszych Burm nadal daje przewagę kociętom i chętnie biegnie za słonecznym króliczkiem lub nieznaną muchą.

Przedstawiciele tej rasy zdobyli sławę kotów z psią duszą. Uwielbiają spędzać czas ze swoimi właścicielami i angażować się w każdą chwilę swojego życia, odpowiadając na opiekę z nieograniczoną czułością. Pomiędzy osobą a snem w miękkim fotelu Burma bez wahania wybierze to pierwsze. Ten kot lubi fizyczny kontakt z właścicielem. Z radością podąży za tobą po piętach i wspina się pod kołdrę w nocy, aby zdobyć swoją porcję miłości.

Koty Birmańskie subtelnie wyczuwają nastrój i podejmą wszelkie działania, próbując wywołać uśmiech na zmęczonej twarzy. Zwierzęta te są znane jako zagorzali miłośnicy szczerych "rozmów" - i to nie ze swoimi krewnymi, ale z osobą. Przygotuj się na to, że zwierzę będzie mówić o kocie, nie spuszczając z Ciebie wścibskich oczu. Jej czułe mruczenie rozjaśni nawet najtrudniejszy i najbardziej nieprzyjemny dzień.

Interesującą cechą Burm jest ich różny stosunek do właściciela w zależności od płci. Koty mają tendencję do kochania wszystkich członków rodziny w ten sam sposób, a kot szczęśliwie biegnie w ramiona i połyka tylko swojego faworyta. Jest to uderzające w obecności dwóch osób różnej płci w domu. Kot ma stać się najlepszym przyjacielem, który nieustannie podąży za piętami i spróbuje wygładzić Twoje problemy przyjemnym ciężarem jego ciała. Koty wolą dostosować się do nastroju właściciela i nigdy nie są narzucane, jeśli potrzebuje samotności.

Rasa Birmańska dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Te koty będą w stanie znaleźć wspólną płaszczyznę nawet z najbardziej ponurymi psami i na pewno nie sprawią, że papuga będzie ich świątecznym obiadem.

Burmowie traktują dzieci nie mniej życzliwie. Nigdy nie drapią dziecka za nieostrożne szturchanie lub zbyt silny uścisk. Co więcej: sam kot birmański weźmie możliwy udział w zabawie dla dzieci. Jej pełne wdzięku i lekkie skoki zachwycają i często przyciągają wszystkich członków rodziny, którzy chcą podziwiać elastyczne piękno. Taka uwaga na skromną osobę Burmy działa jak balsam dla duszy: zwierzę skacze jeszcze wyżej, wygina się jeszcze bardziej, chcąc usłyszeć szczere okrzyki podziwu.

Przedstawiciele tej rasy nie mogą znieść samotności, ponieważ stale potrzebują partnera do zabawy. Jeśli spędzasz większość czasu poza domem, zadbaj o stan umysłu swojego zwierzaka. Drugi kot birmański jest idealny. Zapewniamy, że zwierzęta nie będą się nudzić pod twoją nieobecność, a po powrocie będą mogły bawić się aktywnymi grami w "nadrabianie zaległości".

Wychowanie i szkolenie

Spośród wszystkich ras Burmy wyróżniają się wysokim poziomem inteligencji, co potwierdza wielu właścicieli tych kotów. Z łatwością otworzą luźno zamknięte drzwi lub sięgną łapą do przełącznika, aby zgasić Duże "słońce" pod sufitem. Dzięki szczeremu pragnieniu i cierpliwości możesz łatwo nauczyć zwierzaka prostych psich poleceń: "usiądź!", "Leżeć!"i przynieś porzuconą zabawkę.

Koty Birmańskie łatwo przyzwyczajają się do kuwety i regularnie używają jej jako toalety, więc nieoczekiwane "bomby" w domowych kapciach i butach nie będą na ciebie czekać.

Opieka i utrzymanie

Przedstawiciele rasy birmańskiej są całkowicie bezpretensjonalni w opiece. Krótkie włosy wymagają czesania tylko raz w tygodniu (podczas linienia zaleca się, aby ta procedura była częstsza). W takim przypadku możesz użyć specjalnego środka antystatycznego. Nie musisz regularnie organizować swojego piękna "dnia kąpieli": Burmy są z natury bardzo czyste i dlatego niezależnie monitorują stan futra. Wystarczy codziennie wycierać kota ledwo wilgotną chusteczką lub kawałkiem zamszu, aby usunąć martwe włosy i nałożyć błyszczący połysk na jedwabistą sierść zwierzęcia.

Jeśli jednak kot gdzieś się zabrudzi lub planujesz wziąć pierwszą nagrodę na wystawie, umyj swojego zwierzaka łagodnym szamponem dla ras krótkowłosych. Nie zapomnij regularnie skracać pazurów za pomocą specjalnych sekatorów, jeśli drapak w ogóle nie przyciąga Twojej urody.

Należy zwrócić szczególną uwagę na karmienie kota birmańskiego, w przeciwnym razie staniesz się częstym gościem klinik weterynaryjnych. Warto rozwidlić się na suchą karmę Premium. Zawierają kompleks witamin i minerałów, które pozwolą Burmie zachować jej szlachetny wygląd, a jej sierść pięknie mieni się w świetle.

Nie zaleca się karmienia zwierzęcia tym samym. Koty Birmańskie mogą być bardzo przesadzone i możliwe, że miesiąc później nawet nie zbliżą się do miski wypełnionej wcześniej ukochaną karmą. Zaleca się rozcieńczenie diety zwierzęcia pokarmem stałym: zapobiegnie to tworzeniu się kamienia nazębnego.

Zwróć uwagę na ważną cechę karmienia. Tak długo, jak niegrzeczny kotek biegnie po twoim mieszkaniu, nie powinieneś ograniczać go do jedzenia. Jednak tego samego nie można powiedzieć o DOROSŁYM zwierzęciu, które łatwo przybiera na wadze i wkrótce zamienia się w potężną bułkę na nogach. Spraw, aby twoje serce nie topiło się w żałosnym, błagalnym spojrzeniu Burmy-a kot zachowa swój naturalny wdzięk przez długi czas.

Po zabawnej uczcie zostało dużo jedzenia? Nie spiesz się, aby podzielić się nim ze zwierzęciem: nie wszystkie "ludzkie" pokarmy są łatwe do strawienia. Należy wykluczyć:

• Marynowane, pikantne i smażone potrawy;
• Z warzyw-pomidory, czosnek, cebula;
• Z owoców-rodzynki i winogrona;
• Wieprzowina w dowolnej formie;
• Gotowane ziemniaki;
• Kości rurowe;
• Rośliny strączkowe;
• Grzyby.

Woda pitna musi być koniecznie przefiltrowana. Jeśli chcesz rozpieszczać Burmę, kup najwyższej klasy wodę butelkowaną. Ale nie warto go gotować: jest to obarczone rozwojem kamicy moczowej u Twojego zwierzaka.

Zdrowie i choroby kota birmańskiego

Wśród wszystkich ras to birmańska wyróżnia się silną odpornością. Koty te nie są podatne na choroby dziedziczne, co czyni je doskonałymi okazami do hodowli. Ale nadal istnieją patologie, na które cierpią Burmy. Wśród nich:

• Trudności w oddychaniu;
• Silne łzawienie;
• Deformacja czaszki;
• Zapalenie dziąseł;
• Wady ogona.

Aby zachować zdrowie zwierzęcia, zaleca się regularne wizyty u weterynarza i szczepienia. Leki przeciw robakom powinny być mocno osadzone w zwierzęcej "apteczce". Nawet jeśli twój kot nie wychodzi na spacer, konieczne jest podawanie leku raz na sześć miesięcy. Przy regularnym pobycie poza domem-raz na trzy miesiące.

Jak wybrać kotka

Kocięta Birmańskie są odstawiane od matki w wieku 3-4 miesięcy, kiedy zdrowie fizyczne i psychiczne niemowląt nie jest już zagrożone. Przygotuj się na to, że ze względu na cechy rasy kocięta mogą wyglądać znacznie mniej niż ich krewni, ale nie jest to wada. Nie krępuj się przezroczystą wydzieliną z oczu: ten płyn służy do ich oczyszczenia. Jednak żółty lub biały kolor "łez" powinien być dzwonkiem alarmowym i powodem wizyty u weterynarza.

Kolor birmańskich kociąt kształtuje się do roku, więc sierść sobolowa jest początkowo odlewana w odcieniach beżu. Jeśli planujesz mieć zwierzaka do udziału w wystawach, zwróć uwagę na dorosłe zwierzę.

Rasowe burze najlepiej kupować w wyspecjalizowanych hodowlach: w ten sposób szanse na uzyskanie kota pełnego energii i zdrowia w przyszłości znacznie rosną. Targ ptaków to ostatnie miejsce, w którym można znaleźć przyszłego przyjaciela.

Zdjęcia birmańskich kociąt

Ile kosztuje kot birmański

Cena Burmy waha się od $150 do $350, w zależności od miejsca nabycia zwierzęcia i jego rodowodu. Za granicą liczby te znacznie rosną: od $320 do $400. W sklepach zoologicznych cena może być niższa, ale nie daj się zwieść. Jeśli jednak potrzebujesz lojalnego przyjaciela, a nie przyszłego zwycięzcy wystaw, możesz zabrać dziecko bez wybitnego rodowodu.

Na szczęście wiele hodowli zapewnia wybór między elitarnymi kociętami a posiadaczami cech dyskwalifikujących. Te ostatnie są często sprzedawane pod warunkiem obowiązkowej kastracji, ponieważ takie zwierzęta nie nadają się do hodowli i rozwoju rasy birmańskiej.