Xoloitzcuintli

Historia rasy xoloitzcuintli

Meksykańskie nagie psy są wyjątkowe pod każdym względem. Należą do szczęśliwych, którzy utworzyli oddzielną rasę dzięki powszechnej mutacji genetycznej-braku płaszcza. W przypadku xoloitzcuintli odchylenie to utkwiło w całych pokoleniach i stało się znakiem rozpoznawczym. Zwierzęta okazały się bardziej przystosowane do klimatu Meksyku niż ich odpowiedniki. Ponadto kleszcze, pchły i inne pasożyty nie były zainteresowane psami bez sierści i rzadko przeszkadzały im bolesnymi ukąszeniami.

Ekstrawagancki wygląd zwierząt przyciągnął uwagę Azteków. Wymyślili też nazwę "xoloitzcuintli". Pochodzi od imienia Boga zaświatów-Szolotla (Xolotla), który kontrolował burze i towarzyszył dziennemu światłu. Bóstwo zostało przedstawione jako humanoidalny potwór z głową psa.

Xoloitzcuintli wyglądały dość przerażająco w porównaniu z innymi zwierzętami, więc pomylono ich z wiernymi towarzyszami Boga i zmarłymi w drodze do Mictlan – zaświatów. Według mitologii azteckiej dusza ludzka napotkała szereg przeszkód, których nie można było pokonać bez czworonożnego asystenta. O centralnej roli rasy świadczą znaleziska archeologiczne-gliniane figurki i mumie psów. Najstarsze pochodzą z V tysiąca pne. e. na niektórych figurkach widoczna jest imitacja wełny: prawdopodobnie ucieleśniają przedstawicieli innych ras.

Aztekowie nie tylko wierzyli w boską moc xoloitzcuintli, ale także wyraźnie przestrzegali zaleceń kapłanów. Kiedy umierał wojownik, mieszkańcy osady odprawiali krwawy rytuał, który polegał na ceremonialnym zabiciu psa zmarłego. W pysk zwierzęcia umieszczono strzałę jego właściciela. Następnie ciała chowano, a czasem wstępnie mumifikowano. Wykopaliska archeologiczne w Meksyku i współczesnych Stanach Zjednoczonych odsłoniły kilkanaście takich "masowych grobów".

Niektóre znaleziska sugerują, że xoloitzcuintli były trzymane do dalszego spożycia. Mięso psów było uważane za wykwintne danie, które przygotowywano tylko na ważne święta religijne. Aztekowie wierzyli, że ten posiłek nie tylko czci bogów, ale także obdarza zwykłych ludzi darem wizjonera. Przedstawiciele silniejszego seksu żywili się mięsem nagich psów, ponieważ uważali je za główny afrodyzjak, który wzmacnia męską siłę.

Xoloitzcuintli został obdarzony magicznymi mocami leczenia dolegliwości. Wiele z tego wynikało z gorącej skóry zwierząt, która zmniejszyła dyskomfort dzięki efektowi rozgrzewającemu. Mit wciąż " żyje "w odległych aborygeńskich wioskach, gdzie Xolo nadal" leczy " reumatyzm i inne choroby.

Pojawienie się konkwistadorów było punktem zwrotnym w historii rasy. Zdobywcy uznali nowy świat za własność i starali się narzucić miejscowym brutalne porządki. Kultura Potomków Azteków jako pierwsza popadła w niełaskę. Konkwistadorzy domagali się, aby Aborygeni wyrzekli się starożytnych rytuałów sprzecznych z cywilizowaną religią Europejską. Xoloitzcuintli zostali uznani za uderzające symbole przestarzałego stylu życia i tym samym podpisali na nich wyrok śmierci. Psy były masowo eksterminowane, czasem w celu utrzymania. Pod koniec XVI wieku rasę ledwo można było nazwać liczną. Zwierzętom udało się przetrwać tylko w niektórych trudno dostępnych górskich wioskach Meksyku.

Xoloitzcuintli ponownie weszli na światową scenę na początku XIX wieku – niestety ponownie jako surowiec. Ich skóry były używane do wyrobu skórzanych rzeczy. Nie do pozazdroszczenia sytuacja nagich psów zmieniła się dopiero w 1850 roku. Zwolennicy sztuki, zauważając niezwykły wygląd zwierząt, zrobili wszystko, co w ich mocy, aby powstrzymać ich bezlitosną eksploatację. Entuzjastyczni hodowcy psów organizowali masowe wyprawy do odległych górskich wiosek, które liczyły dość duże stado xoloitzcuintli. W 1887 roku Xolo oficjalnie uznał American Kennel Club (AKC). Pierwszym zarejestrowanym zwierzęciem była suka o imieniu mi tu.

Po tym wydarzeniu rasa została zapomniana na długi czas. Nawet zwycięstwo xoloitzcuintli na wystawie w 1940 roku nie uratowało sytuacji. Ponieważ meksykańskie nagie psy straciły swoją dawną popularność, organizacja AKC skreśliła je z rejestru ras. Liczba xoloitzcuintli malała, a ich właściciele coraz rzadziej odwiedzali wystawy psów. Los zwierząt znów był zagrożony, ale znaleźli się miłośnicy tej ekstrawaganckiej rasy, którzy starali się kontynuować pracę hodowlaną.

Historia zna tylko jedno imię-Norman Pelham Wright. W 1954 roku udał się na poszukiwanie xoloitzcuintli do odległych meksykańskich osad, głównie na południu stanu Guerrero i w rejonie Rio Balsas. Normanowi Wrightowi udało się zdobyć od Indian kilkanaście psów. Zajmując się hodowlą zwierząt, przyrodnik opublikował prace "zagadka Xolo", w których szczegółowo opisał podopiecznych i sformułował wstępny standard rasy. Praca Wrighta przyniosła przyzwoite owoce: w 1956 roku" Meksykanie " zostali oficjalnie uznani w ich historycznej ojczyźnie.

W 1986 roku pierwszy nagi pies pojawił się w Rosji, ale rasa nie zyskała zawrotnej popularności. W międzyczasie w krajach europejskich, USA i Meksyku pojawiały się kluby miłośników xoloitzcuintli. Wraz z uzupełnieniem standardu rasy, jego uczestnicy zachęcali hodowców psów, aby nie zapominali o trudnym losie indiańskich "tubylców" i nie używali ich już do samolubnych celów. Działalność edukacyjna okazała się sukcesem. Xolo stały się narodowym skarbem Meksyku, a ich liczba na świecie przekroczyła 30 tysięcy osobników – rekordowe liczby dla rasy, która dwukrotnie była na skraju wyginięcia.

W 2011 roku AKC ponownie zarejestrował xoloitzcuintli. Zwierzęta te wyróżniają się trafnym trafieniem do Księgi Rekordów Guinnessa, gdzie są rejestrowane przez najstarszą tego samego typu rasę i właścicieli najwyższej temperatury ciała.

Wideo: Xoloitzcuintli

Wygląd xoloitzcuintli

Xolo występują w trzech odmianach:

• Standard. Wysokość w kłębie - 46-60 cm, masa ciała-od 9 do 14 kg;
• Średni. Wysokość w kłębie - 36-45 cm; masa ciała-6-10 kg;
• Miniaturowy. Wysokość w kłębie - 25-35 cm; masa ciała-4-8 kg.

Hodowcy psów uważają, że przodkowie współczesnych xoloitzcuintli należeli do pierwszego typu. Zwierzęta o takich proporcjach mogły z łatwością przetrwać na wolności, w przeciwieństwie do ich mniejszych odpowiedników. Ponadto poszczególne średnie i miniaturowe nagie psy dążą do zwiększenia swoich rozmiarów, czego nie można powiedzieć o standardowej odmianie xoloitzcuintli.

Rasa wyróżnia się wyraźnym typem płciowym: suki wyglądają na bardziej eleganckie i lekkie w porównaniu z samcami.

Głowa i czaszka

Xolo charakteryzuje się wysoką postawą głowy. Jego rozmiar jest proporcjonalny do ciała. Typ czaszki jest Wilczy: będąc dość wdzięcznym, a jednocześnie solidnym, zwęża się w kierunku nosa. W części potylicznej widoczny jest niewielki występ. Linia czołowa jest równoległa do pyska zwierzęcia.

Pysk

Ma gładkie kontury. Pod oczami psa jest dobrze wypełniona, ale policzki pozostają płaskie. Stop jest słabo wyrażony. Pigmentacja płatka nosa zależy od głównego koloru. U xoloitzcuintli o ciemnej skórze jest praktycznie czarna. Złotożółte i brązowe zwierzęta mogą pochwalić się nosem w kolorze kawy lub cielistym. Płatek nosa u psów cętkowanych wyróżnia się częściową pigmentacją. Usta xoloitzcuintli są suche, nie tworzą efektu brylowania, ściśle przylegają do szczęk. Dopuszczalne są zmarszczki.

Uszy

Wysokie ustawienie dużych i długich uszu nagiego psa nadaje mu podobieństwo do nietoperza. Po podnieceniu zwierzę trzyma je prawie pod kątem prostym. W dotyku uszy są miękkie i delikatne.

Oczy

Oczy xoloitzcuintli mają kształt migdałów. Kolor tęczówki różni się w zależności od podstawowego odcienia koloru. Najczęstsze opcje to żółty, bursztynowy, czerwonawo-brązowy, kawowy lub czarny. Na suchych i gęstych powiekach widoczne są obrzeża w kolorze szarym, brązowym lub czarnym. Spojrzenie uważne, a jednocześnie czujne.

Szczęki i zęby

Mocne szczęki zwierzęcia tworzą zgryz w kształcie nożyczek. Posiadanie pełnej formuły dentystycznej jest pożądane, ale opcjonalne. Zupełnie nagi xoloitzcuintli ma słabsze zęby niż psy pokryte krótką jak Szczecina sierścią. Ostatnie okazy są niezwykle rzadkie.

Szyja

Patrząc na xoloitzcuintli, zauważalna jest wysoko postawiona, pełna wdzięku szyja. Rozszerza się płynnie w kierunku podstawy, przechodząc w linię kłębu. Kark jest elegancki i lekki. U dorosłych psów skóra ściśle przylega do gardła, u szczeniąt widoczne są niewielkie fałdy.

Obudowa

Korpus przedstawicieli rasy jest umiarkowanie rozciągnięty. Jego długość jest 1,1 razy większa niż wysokość zwierzęcia w kłębie. Stosunkowo wąska klatka piersiowa jest obniżona do poziomu łokci. Żebra nie są spłaszczone. Linia grzbietu jest prosta i krótka. Mocne łopatki ustawione ukośnie. Dolna część pleców jest lekko wypukła w porównaniu z plecami, ma bardziej wytłoczone mięśnie. Zad psa jest skierowany w dół pod kątem 40°. Brzuch i pachwina są umiarkowanie dopasowane.

Ogon

Czubek cienkiego ogona xoloitzcuintli można ozdobić małym frędzlem. W stanie obniżonym lekko zaokrąglony. W ruchu zwierzę unosi ogon, ale nie dotyka jego pleców. Właściciele nagich psów zwracają uwagę na ciekawą cechę: kiedy xoloitzcuintli zamarza, ściska ogon między nogami. Ten sam ruch może świadczyć o strachu (jak u większości krewnych).

Kończyny przednie

Kończyny przednie wyglądają na suche, kąty stawów są zrównoważone. Łokcie są przyciśnięte do klatki piersiowej, skierowane ściśle do tyłu. Przedplecze proste, natomiast śródręcza ustawione pod niewielkim kątem. Łapy są typu zająca, czasami pokryte krótkimi, grubymi włosami. Kolor pazurów zależy od podstawowego koloru xoloitzcuintli. Przybyłe palce są usuwane w pierwszym tygodniu po urodzeniu szczeniaka.

Kończyny tylne

Muskulatura jest bardziej wyraźna w porównaniu z kończynami przednimi. Mięśnie są najlepiej widoczne na udach zwierzęcia. Kąty stawów są umiarkowanie wyrażone. Stawy skokowe są skierowane równolegle do ciała psa. Bezpośrednie śródstopie są ustawione pionowo. Łapy "zająca" tworzą łukowate palce, które kończą się pazurami o ciemnym lub jasnym odcieniu. Podkładki są elastyczne i sztywne. Usunięcie piątych palców w ciągu pierwszych siedmiu dni po urodzeniu jest obowiązkowe.

Sposób poruszania się

Xoloitzcuintli porusza się przyspieszonym kłusem, trzymając głowę wysoko, a plecy prosto. Przy większym przyspieszeniu łapy psa przesuwają się w kierunku środka ciężkości, pod tułowiem. Silne kończyny tylne zapewniają zwierzęciu dobry wstrząs.

Wełna

"Meksykanie" charakteryzują się całkowitym brakiem wełny. Niektóre psy mają kark i czoło ozdobione szorstką, rzadką sierścią przypominającą grzywę źrebaka. Długość włosów nie przekracza 2,5 cm.

Kolor

Kolor xoloitzcuintli jest monochromatyczny, w większości jednolity. Pożądane są ciemne kolory: szary, niebieskawo-szary, szaro-czarny i czarny. Są psy o jaśniejszym kolorze: złotym, brązowym, wątrobowym lub czerwonawym. Obecność punktów jest dopuszczalna, jeśli nie zajmują więcej niż ¼ powierzchni ciała zwierzęcia.

Możliwe wady

Najmniejsza niezgodność ze standardem jest uważana za wadę rasy. Wśród głównych wyróżnia się słabe odchylenie od typu płciowego, nadmiernie nieśmiałe lub pobudliwe zachowanie, a także pigmentację powiek w kolorze beżowym lub różowym.

Dyskwalifikujące wady xoloitzcuintli są następujące:

• Kępka na czubku głowy (jak u Chiński grzywacz );
• Luźna skóra tworząca liczne fałdy;
• Sierść na obszarach ciała nie wymienionych przez standard;
• Krótki lub całkowicie przycięty ogon;
• Pełne wdzięku i kobiece proporcje u samców;
• Nadmierny brak melaniny (albinizm);
• Agresywne lub tchórzliwe zachowanie;
• Wyłupiaste oczy o okrągłym kształcie;
• Wiszące lub przycięte uszy;
• Jasna pigmentacja tęczówki;
• Niezstąpione jądra do moszny;
• Obecność przybyłych palców;
• Wyraźne zawieszenie;
• Szeroki kąt głowy;
• Nierozwinięte mięśnie;
• Duże rozmiary Suk;
• Niedokus lub przekąska;
• Koci kształt łap;
• Lordoza lub kifoza;
• Stopa końsko-szpotawa.

Zdjęcie xoloitzcuintli

Postać xoloitzcuintli

Meksykańskie nagie psy mają zrównoważone i przyjazne usposobienie z pikantną szczyptą temperamentu. Jeśli szczenięta mają nadmierną zabawę, dorośli xoloitzcuintli zachowują się godnie, jakby do dziś dumnie służyli bóstwu Azteków. "Meksykanie" są wspaniałymi towarzyszami-cichymi, uważnymi i spokojnymi. Zaprzyjaźnienie się z psem nie jest trudne.

Podobnie jak wielu krewnych, xoloitzcuintli są przywiązani do ludzi, z którymi mieszkają. Aby zwierzę wyrosło na towarzyskiego i kochającego, wszyscy członkowie rodziny muszą brać udział w jego życiu – jak mówią, od małych do dużych. W takim przypadku pies nadal będzie wyróżniał jedną osobę, którą uzna za pełnoprawnego właściciela.

Jeśli ci się to przydarzyło, Poczuj się jak zwycięzca międzynarodowej loterii: trudno jest znaleźć bardziej oddanego przyjaciela! Xoloitzcuintli nie cofnie się o krok, aby nie przegapić żadnego wydarzenia w życiu gospodarza. Pies może być obsesyjny, ale nie obrażaj go odrzuceniem tradycyjnej porcji "przytulanek". Dla przedstawicieli rasy bardzo ważny jest kontakt cielesny z właścicielem-podobnie jak wspólny wypoczynek. Jeśli to możliwe, zabierz ze sobą zwierzaka, idąc gdziekolwiek. To sprawi, że Twój Xolo będzie najszczęśliwszy na świecie!

Przedstawiciele rasy nie lubią Towarzystwa nieznajomych i są wobec nich niezwykle ostrożni. Być może nie bez powodu Aztekowie używali xoloitzcuintli jako talizmanu przed siłami zła: te psy są doskonałymi stróżami. Dzięki rozwiniętemu słuchowi i węchowi "Meksykanie" wyczuwają obcego na długo przed jego pojawieniem się. Delikatność Xolo przejawia się nawet w ich sposobie ostrzegania właściciela przed niechcianymi gośćmi: zwierzę szczeka cicho i zacznie aktywnie kręcić się w nogach, jakby przyciągało uwagę. W razie niebezpieczeństwa pies rzuci się do ataku bez zastanowienia.

Właściciele xoloitzcuintli mówią inaczej o zdolności zwierząt domowych do dogadywania się z dziećmi. Jeśli szukasz przyjaciela dla swojego dziecka, lepiej zwrócić uwagę na Golden Retriever , Corgi , seter irlandzki lub Sznaucer olbrzymi . Xolo są również odpowiednie dla rodzin ze starszymi dziećmi, które wiedzą, jak radzić sobie z psami.

Przedstawiciele rasy łatwo znajdują wspólny język zarówno ze swoimi krewnymi, jak i kotami. Walki między sukami lub samcami są dość rzadkie, ale mogą być niezbędnym środkiem w obronie terytorium lub samoobronie. Dorośli xoloitzcuintli wykazują nietolerancję wobec obcych psów, dlatego nie zaleca się spuszczania zwierzęcia ze smyczy, chyba że masz pewność, że zachowuje się w społeczeństwie czworonożnym.

Meksykańskie nagie psy są znane ze swojej atletyczności i zamiłowania do aktywnego chodzenia. Codziennie musisz przeznaczyć co najmniej godzinę na bieganie ze swoim zwierzakiem po parku miejskim. Zabierz ze sobą ulubioną zabawkę Xolo: rozjaśni to wspólny wypoczynek. Przy dobrej pogodzie pozwól zwierzęciu wygrzewać się na słońcu, ale upewnij się, że nie spowoduje to oparzeń ani udaru cieplnego.

Przedstawiciele rasy odczuwają szczególną radość podczas uprawiania" psiego " sportu, dlatego warto zwrócić uwagę na bieg z przeszkodami (agility), pałeczkę z piłką lub pościg za frisbee. Taniec ze zwierzęciem-czyli Freestyle dla psów – również da Xolo i jego właścicielowi wiele pozytywnych emocji.

Xoloitzcuintli, choć miniaturowych, nie można nazwać psami "kanapowymi". Udaje im się połączyć królewską szlachtę i niezłomną aktywność. Jeśli wolisz spędzać wolny czas przed ekranem telewizora, rozważ posiadanie innego zwierzaka.

Wychowanie i szkolenie

Oprócz pozytywnych cech charakteru, meksykańskie nagie psy wyróżniają się uporem i krnąbrnością. Konieczne jest przyzwyczajenie zwierzaka do manier od szczenięcia. Rób to logicznie i stopniowo, używając tylko pozytywnych metod rodzicielskich. Dzięki delikatnemu i delikatnemu obchodzeniu się xoloitzcuintli z łatwością nauczy się, co lubi jego właściciel, a czego nie. Aby powstrzymać dowcip, wystarczy ścisły wygląd.

Zabierając szczeniaka do domu, przygotuj się, aby stał się centrum Twojego małego wszechświata. Zwierzę potrzebuje stałej komunikacji, więc nie zostawiaj go samego. Jeśli twój harmonogram pracy jest dość napięty, zadbaj o posiadanie drugiego zwierzaka, który nie pozwoli Xolo się nudzić.

Pamiętaj: przedstawiciele rasy potrzebują solidnej ręki właściciela. Nie traktuj zwierzęcia jak równej istoty: to sprawi, że będzie niegrzeczny, a nawet agresywny.

Meksykańskie nagie psy potrzebują wczesnej socjalizacji. Jeśli to możliwe, stwórz dla dziecka odpowiednią atmosferę, w której będzie mógł wchodzić w interakcje z innymi ludźmi i zwierzętami, dostrzegać nowe obrazy i dźwięki, zdobywać doświadczenie. Kynolodzy zalecają zapraszanie gości i chodzenie ze zwierzęciem w ruchliwych parkach tak często, jak to możliwe, aby Xolo mógł rozwijać i dalej doskonalić umiejętności społeczne.

Szkolenie xoloitzcuintli nie jest trudne w kreatywnym podejściu do biznesu. Pies musi być zainteresowany, aby zgodził się uczyć nowych poleceń. W razie potrzeby uzupełnij proces szkolenia o prywatne sesje z profesjonalistą. Nie przerywaj treningu w sezonie zimowym, powołując się na brak sierści zwierzęcia i ryzyko przeziębienia. Meksykańskie nagie psy dobrze znoszą zimno, gdy są konsekwentnie utwardzane.

Podczas treningu nie można uciekać się do fizycznych kar zwierzaka: Xolo będzie się bał i całkowicie odmówi wykonania polecenia. Jeśli wynik jest pozytywny, zachęcaj psa smakołykiem lub pieszczotą. Zauważając, że jesteś zadowolony, zwierzę dołoży wszelkich starań, aby ponownie zadowolić właściciela swoim posłuszeństwem.

Opieka i utrzymanie

Xoloitzcuintli odnosi się do ras, które wymagają minimalnej opieki. Powodem tego jest prawie całkowity brak wełny. Pies nie wymaga regularnego czesania. Osoby o rzadkiej i twardej sierści muszą usuwać martwe włosy raz na jeden do dwóch tygodni. Aby to zrobić, użyj szczotki lub rękawicy do masażu.

Podobnie jak "ubrani" krewniacy, Xolo potrzebują regularnej kąpieli. Używaj balsamów o łagodnej formule: bardziej "agresywne" produkty higieniczne często powodują alergie skórne. Kąpać zwierzaka nie częściej niż raz na dwa tygodnie. Częste zabiegi wodne są obarczone naruszeniem naturalnej ochrony skóry i zatkanych porów. W razie potrzeby wystarczy spłukać psa ciepłą wodą lub usunąć brud powierzchniowy wilgotnymi chusteczkami bez alkaliów. Po kąpieli zadbaj o brak przeciągów, aby zwierzę nie przeziębiło się.

Właściciele xoloitzcuintli często borykają się z nieprzyjemnym problemem: na ciele psów tworzą się pryszcze i zaskórniki (trądzik). Jest to normalne u szczeniąt poniżej ośmiu miesięcy. Niedoskonałości można łatwo pozbyć się za pomocą drobnych peelingów ściernych i balsamów. W wieku jednego roku wysypka jest uważana za główny objaw alergii, niedoboru witamin lub nieodpowiedniej diety.

Przedstawiciele rasy często cierpią również na oparzenia słoneczne. Nawet przed krótkim spacerem posmaruj ciało zwierzaka kremem ochronnym, który po powrocie do domu należy zetrzeć myjką. Zaleca się nawilżenie skóry xoloitzcuintli oliwą z oliwek lub olejem migdałowym. Wielu hodowców psów dodaje do płynu kompleks witamin A i E, aby uzyskać bardziej skuteczne rezultaty.

Pamiętaj, aby co tydzień sprawdzać uszy zwierzaka, zwłaszcza po spacerze w wietrzną pogodę. Nadmiar siarki należy usunąć wacikiem nasączonym wodą. Aby uzyskać efekt suszenia, możesz użyć słabego roztworu kwasu borowego lub specjalnego produktu ze sklepów zoologicznych.

p

Oczy Xolo również wymagają regularnego płukania. Do tej procedury odpowiednia jest mocna czarna herbata lub wywar z rumianku. Oczy powinny być wolne od zmętnienia i zaczerwienienia. Regularne i obfite "zakwaszenie" jest okazją do skontaktowania się z weterynarzem, który pomoże zidentyfikować możliwą chorobę na wczesnym etapie.

Pielęgnacja jamy ustnej jest równie ważna. Myj zęby meksykańskiego nagiego psa około dwa razy w tygodniu pastą dla zwierząt. Konieczne jest użycie pędzla lub dyszy na palcu, wystarczy bandaż złożony w kilku warstwach. Od dzieciństwa przyzwyczajaj szczeniaka do tej procedury, aby zwierzę nie odczuwało dyskomfortu w przyszłości. Jako środek zapobiegawczy, traktuj xoloitzcuintli solidnymi smakołykami. Pomogą one uniknąć kamienia nazębnego i aktywnego namnażania się bakterii.

Przedstawiciele rasy bardzo szybko rosną pazury, a psy nie mają czasu na szlifowanie ich podczas spacerów. Używaj Clippera raz lub dwa razy w miesiącu, aby Xolo nie odczuwał dyskomfortu podczas ruchu. Im wcześniej zwierzę przyzwyczai się do tej procedury, tym łatwiej i spokojniej przejdzie w przyszłości.

Należy zwrócić szczególną uwagę na odżywianie: xoloitzcuintli są podatne na alergie. Możesz karmić swojego zwierzaka naturalną karmą lub karmą Premium. Bezzębne psy lub zwierzęta z niewielką liczbą zębów potrzebują wysokiej jakości konserw lub zwykłego jedzenia, zmielonego do papkowatego stanu. Przy niewielkim braku zębów (nie więcej niż pięć do sześciu) stosowanie pokarmów stałych jest nie tylko zalecane, ale także obowiązkowe.

Dieta xoloitzcuintli powinna składać się w 70% z pokarmów wysokobiałkowych. Jeśli karmisz swojego psa naturalną karmą, Szukaj produktów takich jak indyk, mięso jagnięce, królik, chude, beznasienne ryby morskie. Pozostałe 30% to sfermentowane produkty mleczne, zboża, sezonowe owoce i warzywa. Po posiłku należy pozwolić Xolo odpocząć: nadmierna ruchliwość jest obarczona skręceniem żołądka.

Uwaga: meksykańskie nagie psy mają tendencję do przejadania się. Pamiętaj, aby kontrolować objętość każdej porcji. Ilość spożywanego pokarmu powinna bezpośrednio zależeć od wieku, wielkości i stopnia aktywności zwierzęcia.

Należy wykluczyć z diety xoloitzcuintli:

• Surowe i / lub tłuste mięso (w szczególności wieprzowina i jagnięcina);
• Mleko (dotyczy zwierząt powyżej czterech miesięcy);
• Słone, pikantne, kwaśne i marynowane potrawy;
• Żywność o wysokiej zawartości węglowodanów;
• Ryby rzeczne w dowolnej formie;
• Surowe ciasto drożdżowe;
• Napoje z kofeiną;
• Jagody z pestkami;
• Rośliny strączkowe;
• Kości rurowe;
• Jedzenie "ze stołu";
• Wędzone;
• Słodycze;
• Grzyby.

Nie zapomnij codziennie napełniać miski zwierzaka wodą – butelkowaną lub infuzyjną przez co najmniej sześć godzin.

Meksykańskie nagie psy nie nadają się do trzymania w zagrodzie na łańcuchu. Idealną opcją jest przytulne mieszkanie z dedykowanym miejscem do spania z dala od możliwych przeciągów. Konieczne jest codzienne wyprowadzanie zwierzaka, począwszy od czterech miesięcy. Kynolodzy zalecają zakup ciepłych ubrań na niesprzyjającą pogodę. W silne mrozy lepiej powstrzymać się od chodzenia.

Zdrowie i choroby xoloitzcuintli

Ponieważ rasa rozwinęła się niezależnie, jej przedstawiciele wyróżniają się silniejszą odpornością niż krewni wyhodowani sztucznie. Powszechne choroby "psów" zaczęły pojawiać się coraz częściej po interwencji hodowców. Wśród częstych wyróżnia się:

• Pojawienie się na skórze płytki nazębnej o niezdrowym kolorze i zapachu;
• Osłabienie chrząstki (efekt "zwisających uszu");
• Oparzenia od bezpośredniego światła słonecznego;
• Wysypki alergiczne;
• Wypadanie zębów;
• Zapalenie skóry.

W przeciwnym razie xoloitzcuintli to zdrowe i wesołe psy. Łatwo zakorzeniają się w każdej strefie klimatycznej, ale w niskich temperaturach potrzebują dodatkowego "munduru".

Jak wybrać szczeniaka

Meksykańskie nagie psy są rzadką rasą, więc liczba hodowli specjalizujących się w ich hodowli jest ograniczona. Warto poświęcić czas na znalezienie hodowcy. Pomoże wybrać xoloitzcuintli do różnych celów: udziału w wystawach, hodowli lub ciepłej (pod każdym względem) komunikacji.

Zwróć uwagę na to, jak hodowca odpowiada na twoje pytania, czy jest gotowy potwierdzić swoją reputację i pokazać niezbędne dokumenty, czy jest zainteresowany dalszym losem podopiecznych. Jednocześnie zwróć uwagę na warunki trzymania psów. Zwierzęta powinny być zadbane, woliery oczyszczone, miski zawsze pełne. Brak przeciągów jest koniecznością, w przeciwnym razie ryzykujesz zakup zimnego szczeniaka.

Następnie zapoznaj się z rodzicami potencjalnego przyjaciela. Konieczne jest obserwowanie zachowania suki i psa, ocena ich charakteru i stanu zdrowia. Warto poprosić hodowcę o przedstawienie dokumentacji potwierdzającej brak chorób genetycznych.

Czasami Xolo kilku odmian rodzi się w jednym miocie: standardowym, średnim i miniaturowym. Ze względu na tę cechę trudno jest wybrać szczeniaka do dalszego udziału w wystawach, ponieważ nie będzie można przewidzieć jego wielkości. Jest to możliwe tylko dla tych, którzy hodują rasę i obserwują psy przez długi czas. Jeśli interesuje Cię xoloitzcuintli z klasy pokazowej, poproś hodowcę o wskazanie potencjalnych kandydatów.

Wygląd maluchów może być zniechęcający: pulchność, liczne fałdy na ciele, krótkie i niezdarne łapy, tępy pysk... jednak wybierając szczeniaka, nie powinieneś skupiać się wyłącznie na tym: Xolos wyrastają na pełne wdzięku psy o gładkiej skórze i lekkich wydłużonych nogach. Szukaj przyjaciela z charakterem – i nie przegrywasz!

Zwróć uwagę na zabawne i ciekawe dzieci, które nie boją się zbliżyć do nieznajomego. W takim przypadku najlepiej wybrać szczeniaka, który wykazuje umiarkowaną aktywność: nie obraża swoich krewnych, ale nie wciska tchórzliwie w kącie. Xoloitzcuintli dziedziczą temperament po rodzicach, więc kilka minut komunikacji z suką lub psem pomoże Ci zrozumieć, jak łatwo dogadujesz się ze szczeniakiem. Płeć nie odgrywa roli, ponieważ wszystkie psy wykazują niesamowitą lojalność wobec właściciela.

Szczenięta xoloitzcuintli

Ile kosztuje xoloitzcuintli

Cena xoloitzcuintli zaczyna się od $100. Za tę kwotę możesz kupić rasowego szczeniaka z częściową zgodnością ze standardem (Klasa Pet). Meksykańskie nagie psy z elitarnym rodowodem będą kosztować znacznie więcej- $1500. zwierzęta te będą mogły wygrać na wystawie lub zostać wykorzystane w pracy hodowlanej.

Nie wszyscy zgodzą się na posiadanie zwierzaka o bardzo nietypowym wyglądzie. Jeśli jednak fascynuje Cię pomysł zostania najlepszym przyjacielem psa o reputacji odstraszacza sił zła, xoloitzcuintli jest twoją opcją!