Alaskan Malamute

Historia rasy Alaskan Malamute

Alaskan Malamute to najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Jednocześnie jest uważana za jedną z najstarszych na świecie. Możliwe, że Alaskan Malamute, w porównaniu z innymi psami, żyje najdłużej obok człowieka. Na korzyść tej teorii przemawiają znaleziska archeologiczne, które potwierdzają, że malamuty od czasów starożytnych praktycznie nie zmieniły się genetycznie. W 2004 roku eksperci przeanalizowali ich DNA i doszli do wniosku, że ma on duże podobieństwo genetyczne do wilka. Z dużym prawdopodobieństwem można argumentować, że przodkami współczesnych malamutów są udomowione wilki. Ci ostatni pochodzili z Azji Środkowej i Wschodniej, docierając do Ameryki Północnej przez Cieśninę Beringa wraz ze swoimi koczowniczymi panami. Stało się to około 14 tysięcy lat temu.

Ciekawe wyniki pochodzą również z analizy i porównania DNA Alaskan Malamute, Alaskan Klee-Kai i Siberian Husky . Okazało się, że są spokrewnieni nie tylko z wilkiem, ale także ze sobą. Różnice pojawiły się tylko w rozmiarze i wadze. Alaskańskie malamuty są większe niż ich odpowiedniki, mają ciężką kość i potężną budowę. Waga waha się w granicach 34-39 kg, natomiast np., Siberian Husky ważą 20-27 kg.

Alaskan Malamutes nie od razu stał się jazdą. Plemiona Eskimosów w tamtych czasach prowadziły koczowniczy tryb życia, poruszając się po terytorium o trudnych warunkach pogodowych w poszukiwaniu pożywienia. Psy były pełnoprawnymi członkami plemienia, pełniąc funkcje stróżujące i pomagając mężczyznom w polowaniu. To zimny klimat Alaski, w połączeniu z ograniczonymi zasobami żywności, odegrał fundamentalną rolę w rozwoju tej rasy. Słabe osobniki, które miały trudności z przetrwaniem, po prostu wypadły z łańcucha genetycznego jako niepotrzebne ogniwa. Przetrwały najsilniejsze i najbardziej przystosowane. Rasa rozwinęła się na przestrzeni wieków w dorzeczu rzeki Anwick, gdzie osiedlili się przedstawiciele plemienia Eskimosów malemyut, którzy przybyli z Syberii na Alaskę.

Eskimosi rozwinęli malamuty według ich prostych standardów, które nie miały nic wspólnego z pięknem. Najważniejsze jest to, że pies jest wiernym asystentem-silnym, zdolnym do polowania, ciągnięcia nart i przystosowanym do pękających mrozów. Naturalne prace hodowlane przyniosły rezultaty, a Alaskan Malamute stał się tym, co znamy dzisiaj.

Rasa zyskała popularność wśród Europejczyków. Stało się to pod koniec XIX wieku, chociaż ich znajomość z nią rozpoczęła się od podboju Syberii. Dlaczego dokładnie wtedy, a nie wcześniej, pytasz? Faktem jest, że w 1896 roku na Klondike rozpoczęła się gorączka złota i napłynęły tam tłumy, które chciały się wzbogacić. Byli zainteresowani szybkim przemieszczaniem się w terenie. A ponieważ na północy nie jest to łatwe zadanie, przydały się malamuty. Popularność psów tej rasy spowodowała wzrost cen. Za jedną osobę poproszono o 500 dolarów,a za całą zaprzęg – półtora tysiąca. W nowoczesnym ekwiwalencie jest to 13 tysięcy i 40 tysięcy dolarów. Tak więc malamuty stały się najpopularniejszymi i najdroższymi psami na północnych szerokościach geograficznych.

Poszukiwacze złota przywieźli ze sobą przedstawicieli innych ras, na przykład Nowej Fundlandii i św. Krzyżując je z malamutami, poszukiwacze mieli nadzieję uzyskać silniejsze i bardziej odporne psy. Jednak jako jeźdźcy tacy Metysi nie spełnili nadziei. Zamiast ciągnąć sanki, bardziej warknęli i walczyli ze sobą. Jednocześnie spopularyzowano sport, taki jak wyścigi psich zaprzęgów. Do historii przeszedł 408-milowy wyścig "all Alaska Sweepstakes", który odbył się w 1908 roku. Psy były zbierane z całej Alaski, ponieważ zwycięstwo w niej oznaczało nie tylko sławę i prestiż, ale także pieniądze.

Niekwestionowaną cechą alaskańskich malamutów jest wytrzymałość. Dopiero pod względem adaptacji do klimatu, umiejętności pracy w zespole i szybkości rasa ta przegrała z psami innych gatunków. Właściciele mieli nadzieję poprawić w nim te wskaźniki poprzez krzyżowanie z przedstawicielami małych ras. Takie wysiłki doprowadziły psy rasowe na skraj wyginięcia. Sytuacja pogorszyła się szczególnie w 1920 r., kiedy liczba tych ostatnich spadła do poziomu krytycznego. Aby zapobiec wyginięciu rasy, niewielka grupa entuzjastycznych hodowców połączyła siły i przywróciła ją.

W ciągu następnych dwóch dekad nastąpił podział rasy na trzy linie – M ' Lut, Kotzebu i Hinwan-Irwin. Ich przedstawiciele są przodkami współczesnych malamutów, zachowując cechy jednej lub drugiej linii. Ale biała smuga w rozwoju rasy nie trwała długo – rozpoczęła się II wojna światowa. Czworonożni przedstawiciele Alaski wzięli w niej udział i ponieśli ogromne straty. Do 1947 r.liczba malamutów osiągnęła punkt krytyczny, pozostawiając tylko 30 zarejestrowanych osobników. Aby zachować rasę, hodowcy musieli dokonać pewnych poświęceń, a mianowicie odejść od standardów linii.

W XXI wieku Alaskan Malamute nie tylko przetrwał, ale nadal jest jedną z najpopularniejszych ras psów. Jego historia zaczęła się po prostu jako pies zaprzęgowy, a dziś jest oficjalnym symbolem największego i najbardziej wysuniętego na północ stanu Ameryki – Alaski. Jednak taki status nie przeszkadza tym bardzo wydajnym i odpornym psom w wypełnianiu ich tradycyjnej roli-przewożeniu ciężkich ładunków.

Wideo: Alaskan Malamute

Funkcje Alaskan Malamute

Alaskan Malamute to duży, piękny i silny pies, który wygląda jak wilk. Spektakularny wygląd, niezmiennie przyciągający uwagę, uzupełnia niepohamowana energia, z którą tylko doświadczeni miłośnicy tej rasy mogą sobie poradzić, subtelnie wyczuwając psychologię swoich zwierząt. Ci północni giganci traktują ludzi dobrodusznie, ale starają się ich zdominować. W życiu codziennym taka cecha ich charakteru nie jest uważana za pozytywną, ale w ekstremalnych sytuacjach jest to duży plus. Zdarzają się przypadki, gdy dzięki zdolności do podejmowania niezależnych decyzji pies uratował życie swoim właścicielom.

Dla Rosji rasa ta od dawna jest egzotyczna i prezentowana w małych ilościach. Jednak ostatnio w naszym kraju ma coraz więcej fanów. Wielu jednak później rozczarowuje się swoim psem. Nie ma w tym tylko winy malamuta: takiego psa nie trzeba pozyskiwać spontanicznie, ale najpierw należy zebrać wszystkie informacje o cechach charakteru, zachowaniu i warunkach przetrzymywania. Wybór tej rasy powinien być nie tylko świadomy, ale także starannie wyważony.

Wygląd i cechy szczególne rasy

Strona główna "misja" Northern beautiful jest taka sama jak u Husky - ciągnięcie załadowanych nart po śniegu. Z Husky Malamute ma wiele wspólnego: oba psy mają krnąbrny charakter, wielu nawet myli te rasy. Ale różnice między nimi nie są takie trudne do znalezienia. Malamute jest wyższy, ma większą wagę, a kość jest szersza niż kość Husky . Wszystkie te cechy sprawiają, że przystojny ALASKAN jest znacznie bardziej wytrzymały niż jego najbliższy brat: z ciężkim uprzężą może biegać przez co najmniej cały dzień. Przedstawiciele tych ras mają również różną sierść, u malamutów jest dłuższa i grubsza. Ale kolor jest prawie identyczny.

Opis ogólny

Alaskan Malamute, jedna z 30 najpopularniejszych ras w Ameryce Północnej, należy do grupy szpiców. Jest to mocny pies o muskularnym ciele gęsto pokrytym gęstą sierścią. Przedstawiciele rasy wyróżniają się również dużą głową i głęboką klatką piersiową. Wysokość i waga w kłębie różnią się u samców i samic: odpowiednio 63,5 i 58,5 centymetrów oraz 38 i 34 kg. Patrząc na szczenięta, trudno uwierzyć, że wyrastają z nich ogromne i energiczne psy. Malamuty w dzieciństwie to pluszowe uvalni, które wywołują uczucie.

Głębokość klatki piersiowej wagi ciężkiej Północnej jest równa połowie jej wysokości w kłębie, ale jej najniższy punkt znajduje się za przednimi kończynami. Jeśli zmierzysz korpus od stawów łopatkowo-łopatkowych do guzków kulszowych, okaże się, że jego długość jest większa niż wysokość w kłębie. Moc i temperament dorosłych samców mogą zaimponować nawet najbardziej wyrafinowanym miłośnikom psów. Zaskoczy cię to, ale malamuty można trzymać w mieszkaniu w mieście. Ale żeby nie zachowywał się w domu jak słoń w sklepie z naczyniami, naucz go różnych poleceń i nie pozwól mu dominować. Trzeba i można walczyć z ogromnym uporem i samowoli tych psów. Przy pozytywnym wyniku wysiłku zyskasz wiernego przyjaciela przez wiele lat.

Pomimo imponującego wyglądu i pewnych wad charakteru, ALASKAN malamuts szczerze przywiązują się do swoich właścicieli, kochają ich, okazują lojalność. Są przyjaźni, zabawni i mili. Ruchy psa tej rasy są równe, szybkie i zrównoważone. Pchnięcie, które dają tylne kończyny, jest przekazywane, jak elektryczność przewodami, do przednich kończyn przez rozwiniętą dolną część pleców. Patrząc z boku, moment pchnięcia jest bardzo dobrze widoczny. Z kolei kończyny przednie wykonują szeroki i płynny krok. Nogi poruszające się wzdłuż linii-co jest doskonale widoczne podczas oglądania zarówno z przodu, jak iz tyłu – nie są zbyt szerokie, ale też niezbyt wąskie. Podczas przyspieszania kroku łapy zbliżają się do linii środkowej. Eksperci zalecają: jeśli twój zwierzak kroczy lub ogólnie porusza się w taki sposób, że przeszkadza to w produktywności i ekonomii, ukaraj go, aby uniknąć powtórzenia się takich błędów w przyszłości.

Głowa

Nie jest zbyt ciężki, ale głęboki i szeroki. W stosunku do obudowy wygląda proporcjonalnie. Czaszka jest również szeroka, między uszami umiarkowanie zaokrąglona, ze stopniowym spłaszczaniem i zwężeniem w kierunku oczu, a także zaokrąglona przechodząca w kości policzkowe. Pysk malamuta w stosunku do czaszki jest duży. Jego górna linia jest lekko obniżona, a tym samym nieznacznie odbiega od górnej linii czaszki. Rowek między oczami jest słabo zaznaczony. Przejście od czoła do pyska (zwane stopem) nie jest ostre, ale zauważalne. Od stopy do płatka nosa kufa nieznacznie się zmniejsza-zarówno pod względem szerokości, jak i głębokości.

Zęby

Duże, z prawidłowym zgryzem nożycowym. Szczęki są szerokie i mocne, a kości policzkowe płaskie. Przekąska lub niedokus kwalifikuje się jako wada.

Oczy

Oczy Malamute są w kształcie migdałów, średniej wielkości. Ustawione ukośnie, kolor-brązowy. Obecność przedstawiciela rasy niebieskich oczu to nie tylko wada-jest to wada dyskwalifikująca.

Uszy

Trójkątny kształt, rozmiar jest średni, zaokrąglony na końcach. W stosunku do głowy wyglądają na małe. Znajdują się z tyłu czaszki, wzdłuż jej zewnętrznych krawędzi. Są w jednej linii z górnymi kącikami oczu. W kierunku uszu możesz ocenić nastrój psa: jeśli "patrzą" na boki, oznacza to, że Twój zwierzak coś zaalarmował. Kiedy Malamute jest w pracy, to znaczy ciągnie ładunek, jego uszy są często odkładane do tyłu. W pozycji pionowej (stojącej) uszy są skierowane lekko do przodu. Wysokie dopasowanie uszu jest uważane za wadę.

Nos i usta

Nos malamuta jest duży, a nozdrza szerokie. Nos jest czarny, podobnie jak usta i obręcze oczu. Ten standard jest obowiązkowy dla malamutów wszystkich kolorów. Wyjątkiem są psy w kolorze czerwonym: mogą mieć brązowy nos. Słaba pigmentacja płatka nosa jest możliwa w zimnych porach roku, nazywa się to "płatkiem zimowym". Usta są cienkie, ściśle przylegają.

Szyja

Silny, mocny, zakrzywiony umiarkowany.

Obudowa

Nie różni się szczególną masywnością, ale kręgosłup jest mocny. Nie Krótki, wygląda kompaktowo.

Ogon

Ogon alaskańskiego malamuta jest gęsto pokryty grubą sierścią, uniesiony nad grzbietem, ale nie dotyka pleców i nie skręca się na nim. U podstawy kontynuuje linię środkowej pozycji (czyli góry).

Kończyny

Przednie kończyny Malamute wyróżniają się rozwiniętymi mięśniami i masywną kością. Do Piastów są proste, rozstawione równolegle. Łopatki są lekko nachylone. Śródręcza są mocne, ale krótkie, patrząc z boku wydają się nieco pochylone. Łapy są typu "rakiety śnieżne", są duże, głębokie i zebrane, poduszki są rozwinięte. Palce są ciasno zamknięte, dobrze zakrzywione, między nimi ochronna wełna. Pazury są mocne.

Tylne kończyny są również masywne i silne. Patrząc od tyłu, widać, że są w jednej linii z przednimi. Inscenizacja jest "średnia", czyli niezbyt szeroka i niezbyt wąska. Biodra są bardzo muskularne, kolana charakteryzują się umiarkowaną kątowością. Stawy skokowe znajdują się nisko nad ziemią, lekko zaznaczone. Palce z krótkimi pazurami, dobrze zakrzywione i ciasno zamknięte, między nimi rośnie sierść. Poduszki są mocne, grube. Obecność przybyłych palców jest niepożądana, zwykle usuwa się je u szczeniąt natychmiast po urodzeniu.

Wełna

Wełna Alaskan Malamute jest Podwójna, składa się z dwóch rodzajów włosów różniących się teksturą. Pierwsza to powłoka ochronna: jego włosy są twarde, ochronne. Drugi to podszerstek, jest miękki i gęsty. Długość włosów okrywowych i podszerstka na różnych częściach ciała nie jest taka sama.

Linia włosów ciała, patrząc wzdłuż boków, o różnej długości – od krótkiej do średniej. Na szyi, ramionach, zadzie, biodrach, ogonie i grzbiecie sierść jest dłuższa. W ciepłym sezonie sierść malamutu jest krótsza i nie tak gruba. Przedstawiciele tej rasy nie ścinają ani nie przycinają wełny.

Kolor

U malamutów najczęściej występuje tak zwany kolor wilka. Dopuszczalne są również kolory Czarny, szary, biały i sobolowy. Połączenie kilku kolorów nie jest zabronione, ale tylko na podszerstku lub w obszarze "spodni". Mieszanie kolorów w innych obszarach jest niedopuszczalne, jest uważane za występek.

Biały kolor niezmiennie dominuje w dolnej części ciała, częściowo na kończynach, łapach, a także w postaci maski na pysku. Dopuszczalna jest biała dziurka na czole i ta sama plama lub kołnierz w tylnej części szyi-wygląda bardzo atrakcyjnie!

Ważne jest, aby wiedzieć: kolor alaskańskich malamutów jest płaszczem, co wyklucza obecność nierównomiernie rozmieszczonych lub całkowicie rozrywających kolor plam.

Możliwe wady

Kończyny i łapy to "narzędzia" alaskańskich malamutów. Wszelkie patologie – niezależnie od tego, czy mają miejsce na przednich czy tylnych kończynach, przejawiają się w ruchu czy w postawie-kwalifikują się jako poważna wada. W związku z tym wady będą również uważane za krowią postawę, proste ramiona, rozpiętość, osłabione śródręcza, złe kąty. Poważne wady obejmują między innymi szczudła lub inne rodzaje ruchów, które są oceniane jako niewystarczająco produktywne lub wręcz niestabilne.

Eksperci przypisują ogólnie złe proporcje psa, jego ciężkość, subtelność i niezbyt mocny kręgosłup do możliwych wad rasy. Wszelkie wady i wady oraz stopień ich nasilenia są oceniane proporcjonalnie do ich nasilenia i wpływu na dobrostan zwierzęcia, jego codzienne zdrowie.

Dyskwalifikujące wady

Niebieskie oczy i inne wyraźne odchylenia fizyczne są oceniane jako dyskwalifikujące. Od odchyleń psychicznych do dyskwalifikacji prowadzi tchórzliwe lub, przeciwnie, agresywne zachowanie.

Jądra samców, są dwa, powinny być normalnie rozwinięte i całkowicie opuszczone do moszny.

Zdjęcie dorosłego Alaskan Malamute

Charakter malamuta

Psów tej rasy nie można zabrać do leniwych i leżących. Są doskonale zmotywowani do pracy, mają niepohamowaną energię, wymagając prawie stałej uwagi.

Niektórzy właściciele początkowo oczekują, że pies zmęczy się i będzie chciał spać po spacerze na świeżym powietrzu. Ale nie. Po powrocie do domu zaczyna pędzić po mieszkaniu, "walczyć" z meblami i psuć rzeczy. Mieszkanie w prywatnym domu nie usuwa problemu nadmiernie aktywnego zachowania malamuta. Wypuszczając go na podwórko, przygotuj się na to, że wykopie ogromny dół.

Niektórzy właściciele nazywają malamuty świetnym sposobem na odchudzanie bez diety. Oczywiście żartobliwie. Ale w tym stwierdzeniu jest trochę prawdy. Od najmłodszych lat do trzeciego roku życia tubylcy z Alaski wykazują szczególnie niezwykłą energię. Aby w jakiś sposób ją ograniczyć, skierować w kontrolowany sposób, właściciel jest zmuszony, niezależnie od tego, czy tego chce, czy nie, stale bawić się ze swoim zwierzakiem, intensywnie się z nim angażować i być gotowym na długie biegi. Pies ustatkuje się i stanie się spokojniejszy dopiero po 3 latach.

Alaskan Malamute wygląda jak wilk, co skłoniło wielu do wychowania w nim myśliwego lub psa stróżującego. Z tego przedsięwzięcia praktycznie nic nie wyszło, cechy obrońcy w jego charakterze są słabo rozwinięte. Ponadto malamuty nie wiedzą, jak szczekać, ale śpiewają doskonale. Tylko pech: jeśli złodziej wszedł do mieszkania, nie można tego ustalić na podstawie śpiewu psa. Byłoby szczekanie to inna sprawa.

Wrodzona dobra Natura i towarzyskość z niewłaściwym wychowaniem i brakiem szkolenia w charakterze psa nie będą dominować. W tej sytuacji staje się niebezpieczna i niekontrolowana, stara się dominować w gospodarstwach domowych, dlatego nie należy zaniedbywać właściwego wychowania tubylca z Alaski. Musi ciągle udowadniać, że głównym w domu nie jest on, ale ty! W przeciwnym razie nie będziesz mieć problemów.

Natura obdarzyła Alaskan Malamute doskonałą pamięcią. W warunkach północnych okazała się bardzo przydatna, ponieważ pies musiał jakoś wrócić do domu na pokrywie śnieżnej. W naszym klimacie taka umiejętność orientacji nie jest konieczna, jednak pamięć nigdzie nie poszła i należy się z nią liczyć. Trenując psa, bądź z nim delikatny, bez niegrzeczności. Malamuty doskonale pamiętają złe traktowanie, a przy okazji pamiętają je dla ciebie, mogą nawet zemścić się.

Malamuty bawią się dość osobliwie. Kiedy nudzą się codzienną rutyną, zaczynają pędzić po mieszkaniu, domu lub podwórku, burząc wszystko, co stanie im na drodze. Połamane garnki i podarte poduszki to nic innego. Zdarza się gorzej: pies może gryźć meble i oderwać tapetę, po czym trzeba wydać pieniądze na nowe naprawy. Zamkniętej przestrzeni przedstawiciele tej rasy, a także Husky , nie lubią. Ich żywiołem jest wola, dlatego lepiej i taniej jest trzymać swojego północnoamerykańskiego zwierzaka w dużej i przestronnej wolierze, regularnie chodząc na zewnątrz.

Nie możesz zostawić małych dzieci ani małych zwierząt w domu sam na sam z psem. Jest duży i lubi dominować, a jeden nieostrożny ruch wystarczy, aby zranić tych, którzy okażą się słabsi od niego. Fajnie jest patrzeć, jak malamuty i ich najbliżsi bracia Husky pokazują swoje umiejętności aktorskie, "wyobrażając sobie" siebie jako koty. Kładą się, trzymając łapy kota i polują w ten sam sposób – najpierw się chowają, a potem gwałtownie skaczą.

Szkolenie i wychowanie

Malamuty są bardzo inteligentne i zwinne, a te cechy pojawiają się prawie od urodzenia. Szczeniak tej rasy wcześnie zaczyna dążyć do przywództwa. W jego wychowaniu musisz wykazać się stanowczością i konsekwencją, stale dawać wykonalny wysiłek fizyczny, który wraz z wiekiem należy zwiększyć. Szkolenie można rozpocząć natychmiast po zakupie szczeniaka, ucząc go wezwania, prostych poleceń i, co również ważne, schludności.

Ważne jest, aby wiedzieć: wrodzona dobra natura nie powstrzymuje psów tej rasy przed agresywnością wobec innych psów, ściganiem kotów lub ptaków.

Socjalizacja malamuta jest ważnym etapem w jego życiu. Wizytę w ośrodku szkoleniowym można rozpocząć w wieku 4 miesięcy, kiedy kończy się kwarantanna szczepień. Oprócz treningu dyscypliny szczeniak Malamute, komunikując się z innymi psami, z pewnością znajdzie przyjaciół w hałaśliwych grach. Jednocześnie powinieneś przyzwyczaić swojego zwierzaka do obcych dźwięków, przejeżdżających samochodów i innych bodźców. W ten sposób wzmocnisz jego układ nerwowy i sprawisz, że pobyt psa w mieście będzie wygodny. Wielu właścicieli, którzy planują osiedlić psa w wiejskim domu, czasami zaniedbuje te proste zasady. W rezultacie socjalizacja psa cierpi, czuje się nieswojo na hałaśliwych ulicach miasta.

Opieka i utrzymanie

Jedną z charakterystycznych cech Alaskan Malamute jest gęsta sierść. Takie "futro" pozwala utrzymać psy na świeżym powietrzu przez cały rok, nie boją się mrozu. Wełna jest znacznie cieńsza tylko latem. Niezależnie od pory roku włosy malamutów należy pielęgnować, szczególnie podczas linienia należy je czesać.

Malamute, pomimo swoich rozmiarów, pies jest wysportowany i dlatego potrzebuje wielu godzin joggingu. Ciągła aktywność fizyczna pozwala im ćwiczyć nie tylko mięśnie, ale także umysł. Utrzymanie przedstawiciela tej rasy na dziedzińcu prywatnego domu w żadnym wypadku nie oszczędza właścicielowi konieczności chodzenia ze swoim zwierzakiem. Lenistwo tych psów jest uciążliwe, zaczynają się nudzić i wyć z tęsknoty, niszczą wszystko, co się natknie, lub zaczynają się "bawić", kopiąc ogromne dziury.

W żywieniu malamuty alaskańskie są bezpretensjonalne, można je karmić naturalną żywnością. Zwykle właściciele gotują dla nich mieszankę zbóż na bulionie, dodając do owsianki kawałki wołowiny lub skrawki. Możesz podać psu gotową suchą karmę, ale jej jakość powinna być dość wysoka. Gotowe pasze wysokobiałkowe są szczególnie potrzebne w okresie przygotowań do wystaw, wyścigów. Nie powinieneś martwić się, że twój pies może wyzdrowieć. Ze względu na naturalną mobilność otyłość mu nie zagraża.

Zdrowie i choroby Alaskan Malamute

Alaskan Malamute to psy dość odporne, przystosowane do życia w ekstremalnych warunkach klimatycznych, ale choroby ich nie omijają. Są podatne na zaburzenia neurologiczne z uszkodzeniem obwodowego układu nerwowego – polineuropatii.

Występują u przedstawicieli tej rasy i choroby takie jak dysplazja stawu biodrowego, gruczolakorak odbytu, cukrzyca, hemofilia. Cierpią również na choroby skóry: atopowe zapalenie skóry i nużycę (ta ostatnia jest wywoływana przez kleszcza Demodex).

Nierzadko u malamutów i patologii oczu, jest to postępujący zanik siatkówki, zaćma, ślepota dzienna (hemeralogia), jaskra. Cierpią również na wzdęcia i choroby tarczycy-niedoczynność tarczycy. Co dziwne, czasami karłowatość jest nieodłączna dla tych północnych gigantów.

Alaskan Malamute, w przeciwieństwie do niektórych innych ras, wyróżnia się godną pozazdroszczenia długowiecznością. Żyją średnio 13-16 lat.

Jak wybrać szczeniaka

Aby uniknąć wszelkiego rodzaju ryzyka, nie kupuj szczeniaka z ręki, ale skontaktuj się z zarejestrowanymi hodowlami lub prywatnymi hodowcami. Alaskan Malamute musi mieć dokumenty oficjalnych organizacji, takich jak Rosyjska Federacja Kynologiczna (RKF) i Związek organizacji kynologicznych Rosji (skor). Nie powinieneś ufać tak zwanym dokumentom klubowym, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziesz właścicielem psa nie rasowego lub z wadami fizycznymi i psychicznymi.

Zaleca się kupowanie szczeniaka w wieku od 1 do 4 miesięcy. Miesięczne szczenięta są nabywane przez tych, którzy uważają, że długi pobyt w stadzie może rozwinąć w nim różne złe nawyki. W związku z tym, będąc u właściciela prawie od niemowlęctwa, szybciej przywiąże się do osoby. U starszych szczeniąt zadatki zewnętrzne są dokładniej określane, więc przyszli właściciele, dla których ten wskaźnik jest ważny, są cierpliwi i czekają, aż dzieci dorosną.

Bez względu na wiek szczenięta Alaskan Malamute powinny być aktywne, ciekawe i mieć dobry apetyt. Charakterystyczne cechy zdrowych dzieci: ciemne oczy, żywe spojrzenie, proste i grube nogi, mały brzuch, gruby ogon. Kolor szczeniaka powinien odpowiadać kolorowi dorosłego psa. Jego sierść od niemowlęctwa jest gęsta i puszysta. Szczenięta o dużym potencjale Wystawienniczym mają zwykle nie tylko wspaniały wygląd, ale także pewne siebie, czasem zarozumiałe zachowanie.

Najprostszy test może pomóc przyszłemu właścicielowi w wyborze szczeniaka. Zakłada się na niego lekką obrożę ze smyczą i powoli odchodzi. Jeśli po krótkiej perswazji dziecko pójdzie za osobą, nie czołgając się, nie jęcząc i nie upadając, to z pewnością wyrośnie z niego doskonały, zrównoważony pies o skłonnościach przywódczych.

Zdjęcie szczeniąt Malamute

Ile kosztuje Alaskan Malamute

Koszt szczeniaka Malamute z dużymi perspektywami wystawienniczymi może osiągnąć $1000. Dzieci bez dokumentów są wyceniane znacznie taniej, ich cena nie przekracza $100-$150. tak znacząca różnica w cenie wynika z faktu, że szczenięta – potencjalni zwycięzcy wystaw i konkursów – zwykle rozpoczynają hodowlę, dając doskonałe potomstwo. A Dla Dzieci Bez" paszportu " nikt nie ma takich typów, pozostają tylko zwierzętami domowymi.

Na koszt szczeniąt Alaskan Malamute mają również wpływ Regalia rodziców. Najdroższe będzie potomstwo utytułowanego zwycięzcy światowych wystaw. Szczenięta od psa, który wygrał mistrzostwa Rosji, są nieco tańsze. Cóż, najniższy koszt będzie dla szczeniąt, których rodzice mają tylko ocenę "doskonałą".