belgijski Gryf

Historia rasy Gryf belgijski

Belgijski Gryf to rasa, której historia jest "udokumentowana" na renesansowych płótnach. Potwierdzeniem tego jest słynny "portret pary Arnolfini" van Eycka, na którym miniaturowy pies o wyglądzie Gryfa jest dopasowywany do rąbka sukienki kobiecej postaci. Wizerunki kudłatych zwierząt domowych znajdują się również na rycinach Albrechta Dürera, co pozwala określić przybliżony wiek rasy, który wynosi prawie 600 lat. Nawiasem mówiąc, do tej pory nie można dowiedzieć się, które psy dały belgijskim gryfonom tak czułą powierzchnię zewnętrzną. Najczęściej podejrzewa się o affenpinchers i rubinowe cavalier king charles spaniele, do których krwi później zmieszano geny mopsów i Yorków.

Początkowo przodkowie griffonów mieszkali w stajniach i nie zajmowali się najszlachetniejszym rzemiosłem. A dokładniej, zwierzęta były celowo hodowane w celu złapania szczurów, które zjadły owies koński. Po pewnym czasie miejscowa szlachta zainteresowała się małymi psami – zabawny wygląd i zabawkowe wymiary zamieniły gryfy w zabawne zwierzęta, które wygodnie było trzymać w komnatach lub zabierać na bale. Aby zaspokoić potrzeby beaumonda, natychmiast rzucili się wszyscy, którzy mieli przynajmniej minimalne wyobrażenia o hodowli, w wyniku czego Królestwo Belgii zostało zalane małymi psami o sztywnej sierści i spłaszczonych twarzach.

"Belgowie" zaczęli być obserwowani na wystawach od 1883 roku, chociaż w tym czasie byli połączeni w jedną rasę z Brussels Griffons . Mniej więcej w tym czasie hodowcy mglistego Albionu zafascynowali się zwierzętami, więc wkrótce belgijskie gryfy zaczęły wyjeżdżać do Anglii bezpośrednio z pierścieni wystawowych. W 1904 roku rasa została ostatecznie znormalizowana i całkowicie oddzielona od krewnych – Petit-brabansons i "Bruksela" , co zwiększyło jej popularność wśród zachodnich i europejskich hodowców psów.

Ważny punkt: aby uzyskać zdrowe potomstwo belgijskich griffonów, wolno robić na drutach zarówno ze sobą, jak i z innymi przedstawicielami grupy małych belgijskich psów ( Brussels Griffons , Petit-brabançons ).

Wideo: belgijski Gryf

Standard rasy Gryf belgijski

Belgijski Gryf, mały Brabanson i Brussels Griffon dzieli jeden standard wyglądu na trzy, mimo że istnieją znaczne różnice między rasami, które są widoczne gołym okiem. Na przykład zidentyfikować "Bruksela" i belgijskich griffonów można wyłącznie po kolorach, czego nie można powiedzieć o Petit-brabançons , które w przeciwieństwie do swoich kudłatych krewnych mają krótką i idealnie prostą sierść. Jeśli chodzi bezpośrednio o" Belgów", są to zabawne oczy z owłosionymi twarzami, bardziej przypominające Nie psy, ale bohaterów Europejskiego Folkloru – brodatych krasnoludów i trolli.

Głowa

Belgijski Gryf ma umiarkowanie dużą, zaokrągloną głowę z masywnym, wypukłym czołem i wyraźną stopą. Pysk u rodowodowych osobników klasycznego typu brachycefalicznego ma długość nie większą niż 1,5 cm.

Szczęki, zęby, usta

Dolna szczęka jest szeroka i zakrzywiona, co pozwala jej wystawać poza górne zęby. W rezultacie: wszystkie belgijskie gryfy mają zauważalną przekąskę. Zęby zwierzęcia są ułożone ciasno i w linii, podczas gdy ważne jest, aby wszystkie siekacze były dostępne. Usta powinny mieć czarny kolor i ściśle przylegać do szczęk. Ponadto, gdy pysk psa jest zamknięty, język i przednie zęby nie powinny być przez niego widoczne.

Nos

Duży, pomalowany na czarno płat z rozłożonymi nozdrzami znajduje się na wysokości oczu. Czubek nosa jest lekko "odciągnięty" do tyłu.

Oczy

Rasa ma duże, szeroko rozstawione, ale nie wyłupiaste oczy. Nacięcie powieki jest zaokrąglone, całkowicie zasłaniając białko oka. Krawędź powieki ma czarną obwódkę. Preferowanym kolorem tęczówki jest ciemnobrązowy.

Uszy

Zarówno normalne, jak i przycięte uszy są dopuszczalne dla małych psów belgijskich. Niezakupione organy mają półstałą "konstrukcję" i zwisają lekko do przodu, ale w żadnym wypadku nie na boki. Przycięte uszy mają spiczasty kształt i stoją ściśle pionowo (uszy szczeniąt są tymczasowo przyklejone, aby uzyskać bardziej stabilną pozycję). Samo ucho jest bardzo miniaturowe, ustawione wysoko.

Szyja

Szyje belgijskich griffonów o umiarkowanej długości, płynnie przechodzące w Kłąb.

Obudowa

Gryfony mają kwadratowy format ciała, to znaczy długość ciała jest równa wysokości zwierzęcia w kłębie. Plecy i strefa lędźwiowa są skrócone, ale umiarkowanie Muskularne i mają dobrą szerokość. Zad jest płaski lub lekko nachylony. Klatka piersiowa rozwinięta, sięgająca stawów łokciowych, brzuch napięty z wyraźnie zaznaczonym obszarem pachwiny.

Kończyny

Przednie nogi wyróżniają się solidnym kręgosłupem, a także szeroką równoległą pozycją. Ramiona psa z wyraźnymi kątami stawów, łokcie mocno przylegają do ciała. Kończyny tylne są mocne, równoległe do siebie, w harmonijnej równowadze z przednimi nogami. Stawy skokowe znajdują się nisko, bez wywinięcia do wewnątrz i na zewnątrz. Łapy griffonów są miniaturowe, z ciasno zebranymi palcami i poduszkami o jednolitym czarnym kolorze. W ruchu tylne nogi zwierzęcia zapewniają silny wstrząs, podczas gdy przednie kończyny nie są zbyt wysokie.

Ogon

Podobnie jak uszy, ogony belgijskich Gryfonów można przyciąć na ⅓ od naturalnej długości lub pozostawić w naturalnej formie. Normalny ogon wyróżnia się wysokim lądowaniem i uniesioną pozycją, gdy końcówka nie jest skręcona i nie dotyka pleców.

Wełna

Dwuwarstwowa sierść: z szorstkim, lekko falistym grzbietem i umiarkowanie rozwiniętym podszerstkiem. Na pysku psa wyraźnie zaznaczone są włochate brwi, bródka i czułki, dzięki czemu wygląda jak bajkowe stworzenie. Sierść na tych obszarach jest znacznie dłuższa niż na innych obszarach ciała.

Kolor

Belgijski Gryf charakteryzuje się czarnym lub czarno-podpalanym kolorem sierści. Podpaliny powinny mieć jednolitą pigmentację i być umieszczone na przednich nogach od śródręcza do łap, a na tylnych nogach – na obszarze między łapami a stawami skokowymi. Ponadto ślady podpalania mogą występować na kościach policzkowych, mostku, pod dolnymi powiekami, wokół odbytu, na wewnętrznej stronie ucha i brodzie. Obecność niewielkiego udziału białych włosów na piersi jest niepożądana, ale dopuszczalna.

Dyskwalifikujące wady

Aby uzyskać zakaz udziału w wydarzeniach wystawowych, belgijski Gryf musi posiadać następujące wady zewnętrzne:

• Odbarwiony lub słabo pigmentowany płat;
• Język wypadający zza zamkniętych ust;
• Białe plamy na wełnie;
• Zbyt długa górna szczęka zwisająca nad dolną;
• Wypaczona żuchwa;
• Nietypowe kolory (wszystkie oprócz kruczoczarnego i czarno-podpalanego).

Psy z wnętrostwem i nieprawidłowościami w zachowaniu (tchórzliwe i rozgoryczone) również podlegają dyskwalifikacji.

Postać belgijskiego Gryfa

Belgijskie gryfy to zwierzęta wygodne pod każdym względem. Zabawne, ale nie denerwujące, emocjonalne, ale łatwe do opanowania, te zabawne oczy są spostrzegawcze i subtelnie wyczuwają, kiedy właściciel musi się rozweselić, a kiedy lepiej nie być gorliwym i robić swoje. Jednocześnie orientacja na człowieka jest uważana za główną zaletę rasy, co jest szczególnie cenne w przypadkach, gdy społeczeństwo zwierzęce ma na celu rozjaśnienie codzienności, na przykład dla osób o ograniczonej mobilności i starszych właścicieli.

Griffony nie rywalizują z przedstawicielami fauny domowej. Co więcej, absolutnie nie obchodzi ich, z kim dzielić przestrzeń życiową: z gryzoniami, rodziną kotów lub aroganckimi owczarkami. Ci malutcy pacyfiści robią wszystko, aby zachować spokojną atmosferę i szybko znajdują swoją niszę w hierarchicznym systemie królestwa zwierząt. Nie należy jednak mylić braku konfliktów z jawnym tchórzostwem. "Belgowie" bardzo reagują na prowokacje i niesprawiedliwość ze strony swoich "Belgów", więc jeśli jakiś pies zagroził twojemu podopiecznemu na ulicy, mały "brodacz" nie będzie zbyt leniwy, aby odpowiedzieć na niegrzeczność za pomocą szczekającego szczekania.

Belgijskie gryfy ciężko znoszą samotność, dlatego wskazane jest, aby zwierzę mieszkało w rodzinie, w której zawsze będzie ktoś z gospodarstwa domowego. Ponadto rasa ma niesamowitą pamięć twarzy i działań – zwierzę nie tylko rozpoznaje kumpli pojawiających się w Twoim domu, ale także buduje indywidualną linię zachowania dla każdego. W towarzystwie ludzi z bliskiego kręgu belgijski Griffon pozostaje zrelaksowany-ufny i przyjazny, wymyślając różnorodne sztuczki i nieszkodliwe figle, aby zwrócić uwagę na własną osobę. Ale nieznajomi podczas pierwszego spotkania z przedstawicielem tej rasy muszą przejść kontrolę. Na widok obcego Griffon włącza tryb lekkiej podejrzliwości, który stopniowo znika, jeśli dwunożny "kosmita" nie próbuje obrazić zwierzęcia lub właściciela.

Belgijskie gryfy nie cierpią na melancholię i depresję, są na fali pozytywności i chętnie włączają się do zabawy. Jednocześnie do rozrywki GROOVY "brodacze" zawsze potrzebują towarzysza, który może stać się zarówno właścicielem, jak i każdym czworonożnym stworzeniem, gotowym postrzegać Gryfa jako równego sobie.

Wychowanie i szkolenie

Łatwo jest zakochać się w uroku małych belgijskich psów, ale nie zapominaj, że zepsute zwierzę, nawet tak urocze jak belgijski Gryf, to duży problem. Ponadto w wieku czterech miesięcy maleńkie "brzany" zaczynają wkraczać na status lidera i próbują zignorować autorytet mistrza. Na początku takie wysiłki wyglądają śmiesznie. Jednak im dalej zwierzę idzie w nieposłuszeństwie, tym większy dyskomfort zagraża osobie zmuszonej do współistnienia na tym samym terytorium z źle wychowanym psem.

Dostosowanie nawyków belgijskich Gryfów jest stosunkowo łatwe. Rasa jest inteligentna i nie cierpi na upór osła. W wieku 2,5 miesiąca szczenięta powinny przejść socjalizację, to znaczy nauczyć się spokojnie postrzegać dotyk rąk właściciela, nie bać się obcych szelestów i reagować na własne przezwisko. Jednocześnie warto wziąć pod uwagę, że dzieci, które nie przekroczyły trzymiesięcznego paska wieku, mają nadwrażliwą psychikę, która hamuje proces uczenia się. Z tego powodu młode osoby nie mogą być naciskane i krzyczone. Lepiej, gdy zespół się powiedzie, stymuluj ich smakołykiem.

Nie warto też okazywać nadmiernej lojalności, więc jeśli nie jesteś pewien, czy zwierzę pasjonujące się interesującą aktywnością chce usłyszeć żądanie, warto tymczasowo zawiesić lekcję. Pamiętaj, że polecenie powinno być zawsze wykonywane. Niech na początku będzie powolny i rozproszony przez czynniki zewnętrzne, ale ostatecznie cel musi zostać osiągnięty. Z tego powodu opiekunowie psów zdecydowanie odradzają powtarzanie wymagań. Młody Griffon szybko zorientuje się, że właściciel jest gotów poczekać, aw przyszłości spróbuje odpowiedzieć na polecenia po przerobieniu ważniejszych, jego zdaniem, spraw.

Griffony-nastolatki są wielkimi miłośnikami ucztowania, a w tym wieku mają wyjątkowo wyostrzony zmysł węchu. Często "Belgowie", prowadzeni instynktami gastronomicznymi, uciekają się do żebrania, ale w żadnym wypadku nie warto prowadzić delikatnych pseudohodowych spojrzeń zwierzęcia. Pamiętaj, że jedzenie ze stołu nie powinno znajdować się przed nosem zwierzaka, w przeciwnym razie niemożliwe będzie odstawienie go od hipnotyzowania spojrzeniem domowników. Warczenie i próby ugryzienia człowieka są również typowymi cechami dorastającego belgijskiego Gryfa. Konieczne jest gwałtowne i bez złośliwości powstrzymanie spontanicznej agresji. Wystarczy potrząsnąć rozbieżnym psem za kołnierz lub przycisnąć go do podłogi, aby zdał sobie sprawę, że przesadził z dominacją.

Utrzymanie i opieka

Pomimo wyraźnych cech towarzyszących, belgijski gryf jest psem dekoracyjnym, wymagającym reżimu temperaturowego i komfortu. Przedstawiciele rasy wychodzą na ulicę tylko po to, by chodzić po toalecie, woląc spędzić resztę czasu w domu, w towarzystwie właściciela. W mieszkaniu zwierzę powinno mieć osobny kącik z wygodnym łóżkiem lub koszem, a także kilka Nietykalnych rzeczy (zabawek), których zwierzę nie musi dzielić z członkami rodziny i innymi czworonożnymi mieszkańcami.

Klatka lub woliera pokojowa nie jest ulubioną rzeczą belgijskiego Gryfa, ale jest to niezastąpiona konstrukcja dla właściciela, gdy trzeba chronić psa przed nią samą. Lepiej rzadziej sadzić zwierzę w prowizorycznej "bullpen". Na przykład wskazane jest, aby to zrobić, jeśli szczeniak grzeszy destrukcyjnym zachowaniem i pozostaje sam w domu. Warto jednak umeblować proces "uwięzienia" w taki sposób, aby dziecko nie postrzegało go jako kary. Z czasem Griffon przyzwyczaja się do tymczasowych ograniczeń przestrzeni i cierpliwie je toleruje, chyba że sprawa przeciąga się na kilka godzin.

Higiena

Właściciel będzie zarządzał linieniem "Belga": sam pies nie zrzuca sierści, co zobowiązuje właściciela do przycinania (Wyrywanie sierści). Zwierzęta są przycinane dwa razy w roku, a procedura nie jest przeprowadzana sezonowo, ale gdy wełna dojrzewa. Zrozumienie, że włosy belgijskiego griffona są gotowe do odnowienia, jest bardzo proste. Dojrzała sierść staje się matowa i słabo przylega do mieszków włosowych. Jako przykład: jeśli pociągnąłeś griffona za wystające kosmate zamki i pozostały one w twoich rękach, podczas gdy pies nie zareagował na akcję – jest to sygnał, że nadszedł czas, aby zwierzę "uszczypnęło".

Możesz usunąć włosy ręcznie lub za pomocą noża do przycinania, a dokładność zabiegu należy regulować w zależności od pory roku. Na przykład na zimę lepiej zostawić podszerstek gryfowi, który będzie działał jako ocieplająca Bluza, a wiosną warto ostrożnie usunąć włosy, aby pies nie był gorący. Przyzwyczajenie zwierzaka do spokojnego traktowania trymowania powinno odbywać się od szczenięcia. Po 3 miesiącach belgijskiego Gryfa można zacząć szczypać w okolicy ciała i szyi, a po 6 miesiącach pies powinien być całkowicie trymowany.

Zawsze zaczynają usuwać wełnę z szyi, działając ostrymi ruchami wzdłuż wzrostu włosów – tylko w ten sposób można zminimalizować dyskomfort. Obszar przechwytywania powinien być mały. Próbując zgrubić wiązki, nie przyspieszysz procesu, ale sprawisz zwierzęciu dyskomfort. Klasyczna Sekwencja przycinania belgijskiego Gryfa: szyja-plecy – boki – biodra-nogi do stawów skokowych. Ogon jest wyrywany ręcznie, bardzo ostrożnie, w kępkach po kilka włosów, ponieważ w tej części ciała znajduje się wiele wrażliwych zakończeń nerwowych.

Głowa belgijskiego Gryfa jest również wyrywana bez użycia narzędzi do przycinania. Obszar bródki pozostaje nietknięty. Ostatnie pociągnięcia to staranne cięcie wełny na grzbiecie nosa i wewnątrz małżowiny usznej za pomocą maszyny, przycinanie nożyczkami linii wąsów i bródki, a także higieniczne frezowanie w okolicy odbytu. Pomiędzy trymowaniem belgijskich Gryfonów należy przeczesać szczotką do usuwania, która usuwa martwe włosy, stymuluje krążenie krwi w górnych warstwach skóry i nadaje połysk płaszczowi. A do codziennego czesania odpowiedni jest zwykły rzadki grzebień.

Lepiej kąpać belgijskie gryfy, które nie jeżdżą na pokazach i wystawach, raz na kilka miesięcy i zawsze przy użyciu szamponu dla ras szorstkowłosych. Ale łapy po spacerach ulicami miasta zaleca się codziennie myć. Raz w tygodniu warto dokładnie zbadać wnętrze ucha zwierzaka i usunąć nagromadzoną tam płytkę siarkową za pomocą wacika nasączonego nadtlenkiem wodoru lub gotowanego i schłodzonego oleju roślinnego. Jeśli zauważysz ,że" Belg " energicznie potrząsa uszami, próbuje podrapać je łapą, a ponadto piszczy – pilnie odwiedź weterynarza. Prawdopodobnie jest to infekcja lub roztocza ucha.

Reszta opieki nad belgijskim Gryfonem nie wymaga specjalnych umiejętności. Raz w miesiącu pies może skrócić pazury, a raz w tygodniu musi myć zęby, nie omijając trudno dostępnych tylnych zębów trzonowych. Czyszczenie jamy ustnej jest procedurą obowiązkową dla rasy i należy ją traktować poważnie. Ze względu na specyficzną strukturę szczęk i przemieszczenie przewodów ślinowych zęby belgijskiego Gryfa szybko zarastają kamieniem nazębnym, jeśli nie są systematycznie pielęgnowane. Co więcej, po każdym karmieniu warto przejść przez pysk psa czystą szmatką-wąsy i bródki Gryfów są często zanurzane w misce z jedzeniem, nabierając nieporządnego wyglądu.

Ważne: pod oczami "Belgów" znajdują się małe fałdy zamaskowane wąsami, do których spływa płyn łzowy. Wilgotne środowisko przyciąga bakterie, powodując, że skóra w "zmarszczkach" staje się mokra, zaogniona i wydziela nieprzyjemny zapach. Aby uniknąć tego problemu, dwa razy w tygodniu należy oczyścić fałdy skóry chlorheksydyną. Jeśli proces podrażnienia zaszedł daleko, a roztwory dezynfekujące nie pomogą, pomoże maść cynkowa i proszek dla niemowląt o właściwościach suszących i antyseptycznych.

Karmienie

Aby Gryf belgijski był zdrowy i wesoły, będziesz musiał zachować równowagę BJU, ponieważ przekarmienie jest nie mniej szkodliwe dla rasy niż niedożywienie. Jeśli pies żywi się przemysłowym "suszeniem", nie powinny to być odmiany o wysokiej zawartości białka. Dorosły Gryf belgijski ma wystarczającą ilość paszy, której zawartość białka nie przekracza 20-25%. Prasowane krokiety dla szczeniąt powinny być bardziej pożywne, dlatego dla rosnących osobników odpowiednie jest "suszenie", gdzie białko wynosi około 30%. Ważny niuans: musisz monitorować obecność wapnia i fosforu w żywności. W pełnowartościowej diecie oba elementy powinny być obecne, ale w rozsądnej dawce, ponieważ nadmiar fosforu prowadzi do poważnych awarii układu nerwowego.

Dieta belgijskiego griffona, który je naturalne jedzenie, składa się w 40% z chudego mięsa. Pozostałe 60% to zboża (zboża), warzywa, filety rybne, produkty mleczne. Bardziej przydatne jest podawanie mięsa i ryb lekko ugotowanych lub dokładnie zamrożonych, co zmniejszy ryzyko zakażenia zwierzęcia robakami. Z warzyw przydatne są dynia, marchew, buraki, ogórki i pomidory. Ale ziemniaki i rośliny strączkowe w misce belgijskiego griffona nie mają nic do roboty, jak każdy posiłek ze stołu mistrza, w tym wędzone mięso, kości i słodycze.

Dwumiesięczne szczenięta jedzą do pięciu razy dziennie, a karmienie powinno odbywać się w równych odstępach czasu. W wieku trzech miesięcy zwierzę może zostać przeniesione na cztery posiłki dziennie, a po sześciu miesiącach – na trzy posiłki dziennie. Do roku rozwój fizyczny belgijskiego Gryfa jest w pełni zakończony, dlatego wielu hodowców oferuje czworonożnym podopiecznym jedzenie tylko dwa razy dziennie-rano i wieczorem. Jednocześnie poszczególni hodowcy psów zalecają przestrzeganie trzykrotnego harmonogramu karmienia przez całe życie Gryfona, ponieważ takie podejście zmniejsza obciążenie trawienne.

Zdrowie i choroby belgijskich griffonów

Belgijskie gryfy nie mają predyspozycji do chorób sercowo-naczyniowych i hormonalnych, więc średnia długość życia psów tej rasy wynosi 12-15 lat. Jeśli chodzi o choroby dziedziczone genetycznie, są one specyficzne. Na przykład większość problemów przynosi nieprawidłowości w przedniej części czaszki zwierzęcia, w tym rozszczep podniebienia, szczękę i otwory nosowe, zwężenie jamy nosowej, a także wodogłowie.

Kolejną cechą rasy jest przedwczesna zmiana zębów mlecznych. Leczenie w konkretnym przypadku jest dość proste: często spójrz dziecku w usta i zabierz go do weterynarza – czasami lepiej jest wcześniej usunąć zęby mleczne, aby później nie obserwować, jak w szczęce tworzą się podwójne rzędy kłów. Charakterystyczne dla belgijskich Gryfów są również dolegliwości oczne, takie jak zanik siatkówki, utrata gałki ocznej i zaćma. Niektórzy przedstawiciele rasy wykazują taką anomalię rozwojową, jak dystychiaza (wzrost dodatkowych rzęs).

U osobników płci żeńskiej mogą wystąpić komplikacje związane z porodem. Jako przykład: wiele Suk belgijskiego griffona wymaga cesarskiego cięcia, a często urodzone potomstwo pozostaje niezdolne do życia lub ma dziedziczne patologie. U niektórych psów rzucawka, czyli tężyczka poporodowa, daje o sobie znać.

Jak wybrać szczeniaka

• Bądź odpowiedzialny za wybór sprzedawcy. Belgijski gryf jest dość rzadką i kapryśną rasą pod względem hodowlanym, więc kolejki po szczenięta w Budach są powszechne.
• Staraj się faworyzować hodowców praktykujących hodowlę liniową, w której osobniki hodowlane mają wspólnego przodka-mistrza, chociaż same nie są blisko spokrewnione.
• Zwróć większą uwagę na zewnątrz szczeniaka. Zbyt kijankowate "Belgowie" z nadmiernie rozwiniętym czołem i miniaturowym ciałkiem sygnalizują genetyczne mutacje miotu i obecność genu karłowatości, który czasami objawia się u rasy.
• Nawet jeśli w przyszłości nie planujesz podbić wystawy ze swoim zwierzakiem, lepiej nie brać osób z wystającym językiem. Jest to poważna wada wyglądu, w obecności której belgijskie gryfy są zabronione do hodowli.
• Nie kupuj najgrubszego lub odwrotnie – małego szczeniaka w miocie, preferując umiarkowanie dobrze odżywione średnie.
• Rozwiń sierść belgijskiego gryfa i oceń jednorodność podszerstka, jednocześnie upewniając się, że na skórze nie ma łysych plam.
• Oprzyj się urokowi puszystych dzieci z długimi włosami. Wraz z wiekiem takie włosy nie uzyskują niezbędnej sztywności, na co cierpi wygląd rasy griffona.
• Ekstremalnie krótkie pyski belgijskich griffonów wyglądają tylko zabawnie, ale w rzeczywistości mogą powodować wiele problemów. Wybierając między szczeniakiem z klasycznym typem pyska brachycefalicznego a ekstremalnie skróconym, preferuj to pierwsze.

Cena Gryfa belgijskiego

Kup szczeniaka belgijskiego griffona od rasowych hodowców taniej $300 – $400 nie będą działać. Czasami szkółki ustępują, ogłaszając improwizowaną sprzedaż miotów, podczas gdy ważne jest, aby zrozumieć, że promocyjna cena jest wystawiana na potomstwo, które nie jest najlepiej prosperujące pod względem zdrowia i wyglądu.