Pomorski

Historia rasy Pomorskiej

Patrząc na kłębek zwinięty wygodnie w fotelu, trudno sobie wyobrazić, że jego przodkowie byli kilka razy więksi i mieszkali na terytorium współczesnych krajów północnoeuropejskich. Dowodem na to są pochówki archeologiczne z epoki neolitu. Tak zwane psy torfowe były używane do poruszania się, ze względu na wytrzymałość i siłę. Warto zauważyć, że ta metoda jest nadal szeroko rozpowszechniona w Islandii i Laponii. Na terytoriach południowych psy te były hodowane w celu ochrony statków w portach lub mienia. Epoka średniowiecza zasadniczo zmieniła stosunek do nich: ładny wygląd i niezłomna energia zasłużyły na miłość europejskiej arystokracji. Coraz częściej szlachetne panie i sierpniowe osoby pojawiały się na imprezach towarzyskich w towarzystwie czworonożnego towarzysza.

Szczere zainteresowanie rasą, z której wywodzą się Pomeranian, jako pierwsi wykazali mieszkańcy Niemiec. To tutaj zaczęto hodować psy rasy spitzhund, które w XVIII wieku rozprzestrzeniły się po całym średniowiecznym państwie. Przez długi czas kynolodzy nie mogli dojść do porozumienia: skąd jednak pochodził Pomorski szpic? Laury przechodziły następnie do niemieckiego miasta Wirtembergii-centrum hodowli psów, a następnie do Pomorza-prowincji pruskiej. Wielu ekspertów złożyło odważne stwierdzenia, porównując szpice z psami mieszkającymi w Chinach, starożytnym Egipcie i Grecji. W rezultacie prawo do uznania za ojczyznę tej rasy zostało zakotwiczone na Pomorzu.

Pierwsze osobniki ważyły około 15 kilogramów i przewyższały rozmiary współczesnych Pomorzan. Chcąc uczynić rasę bardziej zwartą, niemieccy hodowcy psów wybrali do hodowli najbardziej miniaturowe okazy. Sprawa ta była kontynuowana w Anglii, gdzie Pomorski "lśnił" nowymi kolorami.

Ważną rolę w uznaniu rasy odegrała królowa Wiktoria. Jak wielu wcześniej nie mogła się oprzeć urokowi Marko - Pomorskiego, który spotkał królową we Florencji i wkrótce udał się z nią do Anglii. To z czasem sprawiło, że rasa stała się popularna. Powtarzające się zwycięstwa szpiców Królewskich na wszelkiego rodzaju pokazach i wystawach wywołały pragnienie mieszkańców miasta, aby zdobyć te same urocze zwierzęta. Pod koniec XIX wieku Pomorzanin został uznany za rasę wyróżnioną przez odrębny Klub hodowców psów. W jego skład wchodziły głównie szlachetne damy, z których wiele później założyło pierwsze szkółki, w których hodowano i utrzymywano Pomorskich, często o określonym kolorze. Na przykład jedna ze szkółek słynęła ze zwierząt o kremowej i białej sierści, aw drugiej można było znaleźć okazy czarnych odcieni.

Wysiłki angielskich hodowców psów pozwoliły również na zmianę wielkości Pomorskich, które stały się znacznie mniejsze w porównaniu z ich niemieckimi krewnymi. Wszystkie zwierzęta podzielono na dwie grupy: osobniki o wadze mniejszej lub większej niż siedem funtów (około 3,1 kilograma). W wyniku wieloletniej selekcji angielscy Pomorzanie stali się standardem, który hodowcy ze wszystkich zakątków świata starali się dopasować. Jednak do dziś najbardziej miniaturowymi szpicami pozostają właśnie imigranci z Pomorza.

W 1892 roku rasa ta podbiła również mieszkańców Ameryki, gdzie psy zostały sprowadzone z angielskich hodowli. Pomimo tego, że pomorscy nie zostali uznani przez American Kennel Club (AKC) – znaną organizację kynologiczną, która istnieje do dziś – zwierzęta natychmiast zakochały się w swoim entuzjazmie, zabawnym zachowaniu i oczywiście jedwabistej sierści. Wszystko zmieniło się wraz z początkiem XX wieku, kiedy założenie American Pomeranian Club postawiło tłusty punkt w procesie rozpoznawania rasy.

Jedenaście lat później odbyła się pierwsza wystawa, na której liczni hodowcy Pomorzan rywalizowali o prawo do zostania najlepszymi. Do tego czasu szpice mogły pochwalić się całą paletą kolorów. Zwierzęta w odcieniach czerni, bieli, czekolady, kremu i błękitu były powszechnie podziwiane, ale tylko jeden Pomorzanin otrzymał najwyższe wyróżnienie. Stał się sztandarem Prince Charming z wełną o szlachetnym czarnym odcieniu, należącym do pani F. Smith. Znanymi mistrzami kolejnych wystaw byli pomorscy dainty Might (wdzięczna dziewczynka), księżniczka Ula i Twilight (Zmierzch). Wszyscy dali liczne potomstwo.

Pomimo widocznych postępów w hodowli Pomorskiej, amerykańscy hodowcy psów kontynuowali prace nad ulepszeniem rasy, ale wkrótce porzucili próbę uczynienia zwierząt bardziej miniaturowymi. Silne zmniejszenie proporcji ciała doprowadziło do niemożności kontynuowania porodu, co negatywnie wpłynęło na hodowlę psów. Eksperymentalnie okazało się, że utrzymanie niebieskiego koloru Pomorzan jest najtrudniejsze, a białe szpice wyglądały na większe niż ich krewni o innym kolorze sierści i dlatego rzadziej uczestniczyły w wystawach.

Warto zauważyć, że to na kontynencie amerykańskim dla rasy stała się poprawna nazwa – Pomorzanin. Inni błędnie nazywali szpica niemieckim lub karłowatym. Obecnie trend ten jest mniej powszechny, chociaż w klasyfikacji FCI (międzynarodowej organizacji Kynologicznej) Pomorzanie są nadal zarejestrowani pod nazwą "szpic niemiecki".

Ta rasa przeszła długą, ale interesującą drogę od psów służbowych z północy do ulubieńców szlachty. Obecnie Pomorze są stałymi uczestnikami różnych wystaw i wydarzeń. Zwierzęta zachwycają swoją inteligencją, dziarskim charakterem i gęstą sierścią odziedziczoną po przodkach. Kompaktowe wymiary w połączeniu z wielkim sercem sprawiają, że Pomorzanie są świetnymi towarzyszami i lojalnymi przyjaciółmi.

Wideo: Pomorski

Wygląd Pomorza

Pomorzanin należy do ras psów karłowatych. Jednak jego gęsta budowa ciała i silne mięśnie nie umniejszają wdzięku i wdzięku. Standard FCI zakłada, że wysokość szpica w kłębie powinna być równa długości jego tułowia i wynosić 18-22 cm.

Masa Pomorzan jest proporcjonalna do ich wzrostu i waha się w granicach 1,5-3,2 kg. wystawcy rasy powinni idealnie ważyć 2 kg.

Głowa i czaszka

Głowa Pomorska ma niewielkie rozmiary. Szeroka tylna część czaszki zwęża się w kierunku nosa, tworząc w ten sposób klin. Zaokrąglone czoło kontrastuje z niedostatecznie zaznaczonym guzkiem potylicznym. Kości policzkowe są praktycznie niewidoczne ze względu na pulchne policzki.

Pysk

Dobrze zdefiniowany Stop jest cechą wąskiego pyska, który jest o połowę mniejszy od czaszki. Mały i schludny nos jest zawsze czarny (może być brązowy u okazów w kolorze pomarańczowym i czerwonym). Podobnie jest z kolorem ust.

Uszy

Trójkąty uszu "stoją" blisko czubka głowy. Mają ostrą i sztywną końcówkę. Po urodzeniu uszy Pomorza zwisają, ale" podnoszą się", gdy pies dojrzewa.

Oczy

Małe ciemne oczy ustawione ukośnie. Kształt jest głównie migdałowy lub owalny. Powieki są czarne;ciemnobrązowa pigmentacja jest dopuszczalna u psów o podobnym kolorze. Pomorzanin ma żywy, a nawet psotny wygląd, który nadaje zwierzęciu podobieństwo do LISA.

Szczęki i zęby

Górna szczęka Pomorza zachodzi na dolną, tworząc w ten sposób prawidłowy zgryz nożycowy. Zgryz prosty i kleszczowy nie są uznawane za wadę. Są 42 zęby. Brak przedtrzonowców u Pomorza jest bezkrytyczny.

Szyja

Mocna szyja ma lekko zakrzywiony kształt. Długość jest średnia, nie ma tak zwanego zawieszenia. Wysokie lądowanie jest maskowane bujnym "żabotem".

Obudowa

Szyja Pomorska kończy się kłębem, a ta krótkim grzbietem. Z kolei schab przechodzi w krótki, nieskoszony zad. Piersi rozwinięte. Brzuch powinien być napięty, a żebra powinny być dobrze wyczuwalne.

Ogon

Ma średnią długość, znajduje się stosunkowo wysoko. Dzięki pierścieniowi ogona spoczywającemu na plecach pies wygląda na drobnego i zaokrąglonego.

Kończyny przednie

Dostarczone szeroko. Ramiona wyróżniają się wyraźną muskulaturą. Ciasno przylegające palce wywołują skojarzenia ze zgrabną łapą kota. Czarny odcień poduszek i pazurów jest charakterystyczny dla wszystkich przedstawicieli rasy, z wyjątkiem rudych, kremowych i brązowych.

Kończyny tylne

Są równoległe do siebie. Uda i podudzia są w równym stosunku. Małe łapy nie są tak okrągłe jak przednie. Palce są ściśnięte i zakończone czarnymi pazurami i poduszkami (u niektórych psów brązowe).

Sposób poruszania się

Pomorzanin porusza się łatwo i plastycznie. Kończyny tylne mają dobre pchnięcie. Pies jest trochę sprężysty podczas chodzenia.

Wełna

Wełna Pomorska kryje pod sobą gęsty podszerstek. Krótkie, miękkie włosy zakrywają głowę, dziarsko wystające uszy i przednią stronę kończyn. Pozostała część ciała charakteryzuje się długą, prostą sierścią, która nie charakteryzuje się obecnością loków i fal. Ramiona i sierść psa są ukryte przez grzywę. Puszysty ogon płynnie łączy się z "spodniami" na tylnych kończynach.

Kolor

Rasa Pomorska ma dziesięć kolorów sierści: biały, niebieski, czarny, kremowy, pomarańczowy, sobolowy, niebieski lub czarny z opalenizną, czekoladowy i dwukolorowy. Cętkowany kolor oznacza biały kolor jako tło i równomierne rozprzestrzenianie się znaków.

Za wadę rasy uważa się każde odchylenie od standardu. Wśród nich:

• Ostre zwężenie czaszki od tyłu do nosa;
• Głowa w kształcie jabłka lub zbyt płaska;
• Łzawiące oczy, ich jasny odcień;
• Pigmentacja ciała powiek, nosa i ust;
• Chód, "harzowanie";
• Podwójny pierścień na końcu ogona;
• Ostro zaznaczony stop.

Oprócz tego wyróżnia się również wady dyskwalifikujące:

• Agresywne lub tchórzliwe zachowanie;
• Niezakłócony ciemiączko;
• Pół-stojące uszy;
• Przekąska i / lub niedokus;
• Odwrócenie lub odwrócenie powiek;
• Wyraźne granice białych plam.

U samców Pomorskich dwa rozwinięte jądra muszą znajdować się całkowicie w mosznie.

Zdjęcie dorosłego Pomorskiego

Charakter Pomorski

Właściciele uroczych Pomorzan zwracają uwagę na ich dobroduszny charakter, niepohamowaną ciekawość i wesoły entuzjazm, z jakim puszyste bułeczki eksplorują świat nawet w mieszkaniu. Nie powinieneś mieć szpica jako ozdobnego psa, z którym możesz leżeć na kanapie i oglądać swój ulubiony film. Pomorzanin preferuje aktywne zabawy, a spacer na świeżym powietrzu jest całkowicie rozkoszą. Pies tej rasy chętnie przyniesie rzuconą piłkę, goni gołębia zakorzenionego na krawężniku i spieszy się, aby chronić właściciela przed "zagrożeniem". Ogólnie rzecz biorąc, zapewniony jest zabawny spacer z puszystym fidgetem.

Pomorski łatwo znajduje wspólny język z właścicielem, dostosowując się do jego stylu życia. Wierny pies nigdy nie będzie hałasował wcześnie rano, jeśli wolisz wstać około południa, i pójdzie po piętach, gdy tylko się obudzisz. Przedstawiciele tej rasy są przywiązani do rodziny, w której żyją i mogą być smutni, jeśli nie otrzymają należytej uwagi. Wielu właścicieli szpiców zauważa, że powrót do domu po pracy jest obarczony niezwykłym przejawem miłości ze strony małego niedźwiedzia. Pies zawsze będzie przy tobie: podczas gotowania obiadu, prysznica i snu w nocy. Niektóre zwierzęta mogą spać w pokoju ze swoim właścicielem (czasami – obok łóżka), aby rano zadowolić kolejną porcję pieszczot i głośne wezwanie do spaceru po parku miejskim.

Pomorzanin wyróżnia się skłonnością do szczekania i odpowiada wylewnym "głosem" na każdy podejrzany szelest. Ten pies jest doskonałym stróżem, który odstraszy nieproszonego gościa, zapominając o jego miniaturowych rozmiarach. Czasami szpic może szczekać bez powodu, a wtedy właściciel będzie musiał delikatnie dostosować nawyk swojego zwierzaka.

Jeśli planujesz przyjąć pomorzanina jako przyjaciela dla dziecka, traktowanie nowego członka rodziny powinno być świadome i ostrożne. Pomorzanin chętnie dotrzyma Towarzystwa dzieciom w zabawnej grze, jeśli jest przyzwyczajony do ich społeczeństwa jako szczeniak. W przeciwnym razie pies wolałby pozostać obserwatorem z zewnątrz.

Pomorski zachowuje się powściągliwie z nieznajomymi i tylko przy braku odpowiedniego wychowania może szczekać przypadkowego przechodnia. Pies reaguje czujnie na uniwersalny dotyk i nie każdy pozwoli mu wpuścić palce w miękką pluszową sierść.

Szpic dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami, ale czasami wykazuje nawyk dominacji nad krewnymi. Pojawienie się drugiego psa w domu jest alarmującym dzwonkiem dla Pomorza: musisz pokazać właścicielowi i nowemu futrzanemu spacerowiczowi, kto rządzi w domu. Jeśli jednak szpic dorastał wraz z innymi zwierzętami, te problemy nie pojawią się. Ostrożnie przedstaw zwierzę ozdobnym szczurom, chomikom, papugom i innym: instynkty łowieckie Pomorza mogą pojawić się w najbardziej nieoczekiwanym momencie.

Wychowanie i szkolenie

Pomorski jest naturalnie obdarzony wysoko rozwiniętą inteligencją, co znacznie ułatwia proces uczenia się (w porównaniu z innymi ozdobnymi rasami psów). Jednak uparty i niezależny charakter może stanowić poważną przeszkodę w wykonywaniu poleceń. Zapomnij o tradycyjnych sposobach treningu: w tym przypadku nie działają. Będziesz musiał znaleźć specjalne podejście do swojego zwierzaka.

Najważniejsze w wychowaniu Pomorza jest zapomnienie o jego wzruszającym wyglądzie. Często właściciele tych psów traktują je jak dzieci, uważając zwierzęta za małe i nadal niezdolne do wykonywania złożonych poleceń. Pomorski potrzebuje pewnego właściciela, który potrafi wykazać się stanowczością charakteru i ma cechy przywódcze. Tylko w tym przypadku pies chętnie nadaje się do szkolenia, ucząc się zarówno podstawowych poleceń, jak i sztuczek godnych cyrku. Jeśli szpic uważa się za o krok wyższy od Ciebie, wyzywająco odmówi wysłuchania wszelkich napomnień i próśb, aby usiąść, położyć się lub oddać głos.

Delikatne traktowanie zwierzaka i smaczna zachęta to najskuteczniejsze podejście do szkolenia tej rasy. Pomorzanin nie lubi krytyki i reaguje na przejaw okrucieństwa lub braku szacunku krnąbrnością, zuchwałością, a nawet agresją. Niegrzeczny pies przyniesie właścicielowi wiele kłopotów, więc najpierw musisz nauczyć swojego zwierzaka wykonywania najprostszych czynności: siedzieć, leżeć, podchodzić do nogi, iść na miejsce. Nie mniej przydatne jest polecenie zatrzymania szczekania: wysokie i dźwięczne intonacje "głosu" nie przypadną do gustu każdemu.

Ogólnie rzecz biorąc, hodowcy psów charakteryzują Pomorskiego jako bystrą istotę, która jest łatwa do wyszkolenia przy odpowiednim podejściu do treningu. Jedyne, z czym mogą wystąpić problemy, to nauka korzystania z toalety. Ze względu na cechy strukturalne pomorzanowi trudno jest utrzymać zawartość pęcherza wystarczająco długo, aby pies mógł zaspokoić potrzebę w mieszkaniu. Jeśli jednak masz cierpliwość, aby nauczyć swojego zwierzaka, aby poprosił o spacer na czas, czystość Twojego domu pozostanie nienaruszona. Szczególnie kreatywni hodowcy psów uczą szpica chodzenia do kuwety dla kota.

Opieka i utrzymanie

Długa i puszysta sierść jest głównym atutem Pomorzan, dlatego lwia część pielęgnacji przypada na staranne czesanie. Przedstawiciele tej rasy topią się dwa razy w roku. W tym samym czasie pierwsze linienie następuje w czwartym lub szóstym miesiącu, kiedy "dorosła" wełna zastępuje Puppy down. U suk Pomorskich linienie rozpoczyna się w rui i po porodzie, więc nie bój się. Jednak ciągłe łyse plamy powinny sprawić, że pomyślisz o zmianie diety zwierzaka i wyborze nowych kosmetyków do pielęgnacji sierści.

Nie zaleca się kąpieli Pomorzan częściej niż raz lub dwa razy w miesiącu (w razie potrzeby). Aby to zrobić, użyj rozcieńczonego szamponu dla ras długowłosych: skoncentrowany produkt może mieć odwrotny skutek. Pamiętaj, aby kondycjonować aksamitną sierść psa i dokładnie ją wysuszyć suszarką do włosów. Użyj grzebienia z długimi zębami lub grzebienia. Należy pamiętać, że podczas czesania sierść powinna być wilgotna, dlatego zawsze należy mieć pod ręką wodę zmiękczoną tą samą odżywką. Okres linienia wymaga dokładniejszego czesania grzebieniem.

Nożyce do cieniowania są używane do cięcia Pomorza. Zasadniczo sierść jest skracana, aby zachować schludny wygląd psa. W celach higienicznych właściciele szpiców wycinają przestrzeń między opuszkami łap a obszarem pod ogonem. W żadnym wypadku nie używaj "maszyny do pisania"! Zakłóci to naturalną strukturę włosów, która w przyszłości jest obarczona regularnym pojawieniem się kołtunów w sierści.

Zęby Pomorskiego są czyszczone specjalną pastą 3-4 razy w tygodniu. Aby to zrobić, możesz użyć pędzla lub dyszy. Wystarczy kawałek bandaża owinięty wokół palca. Aby uniknąć pojawienia się kamienia nazębnego i dalszego leczenia, zaleca się włączenie stałego pokarmu do diety zwierzaka.

Pazury są przycinane za pomocą pazurów dla ras karłowatych. Nie zapomnij przetworzyć ostrych krawędzi za pomocą pilnika do paznokci. Opuszki łap również zasługują na opiekę: wcieraj w nie Olej roślinny – a bolesne pęknięcia nigdy nie przeszkadzają Twojemu zwierzakowi!

Odżywianie Pomorza musi być zrównoważone. W tym celu odpowiednia jest sucha karma o maksymalnej zawartości niezbędnych minerałów i witamin. Naturalne jedzenie jest równie zdrowe, ale w żadnym wypadku nie traktuj szpica jedzeniem ze stołu:

• Słodycze;
• Mleko;
• Wędzone;
• Wyroby mączne;
• Tłuste i pikantne potrawy;
• Przez rybę rzeczną.

Żywność powinna być zawsze świeża,a jej temperatura pokojowa. Nie zapomnij o wystarczającej ilości wody, którą musisz codziennie zmieniać.

Zdrowie i choroby Pomorza

Pochodzenie Północne nagrodziło Pomorskiego dobrym zdrowiem w porównaniu z innymi rasami karłowatymi. Nawet w podeszłym wieku te żywe Młode czują się świetnie.

Gęsta wełna wyjaśnia predyspozycje Pomorzan do tworzenia kołtunów. Niektóre psy cierpią na łysienie – łysienie poszczególnych obszarów ciała. Szczególnie przerażająco wygląda tak zwana choroba czarnej skóry, która jest obarczona całkowitym wypadaniem włosów i pigmentacją skóry. Jednak sama choroba nie szkodzi zdrowiu szpica, ograniczając się tylko do nieatrakcyjnego wyglądu zwierzęcia.

Najbardziej podatni na choroby są Pomorzanie w Kolorze Merle. Rodzą się głuche, ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym i coloboma – defektem błony oka. Występują zaburzenia w funkcjonowaniu układu sercowo-naczyniowego, mięśniowo-szkieletowego i nerwowego.

Do charakterystycznych chorób Pomorskich należą:

• Osłabienie więzadeł;
• Podwichnięcie stawu kolanowego;
• Dysbioza przewodu pokarmowego;
• Zapalenie jelita grubego i zapalenie żołądka;
• Kaszel spowodowany skurczem krtani;
• Łzawienie;
• Zanik siatkówki i przewodu łzowego;
• Hipoglikemia;
• Wodogłowie.

Rzadkie choroby obejmują guz i niezstąpione jądra u samców.

Jak wybrać szczeniaka

Przed zabraniem nowego zwierzaka do domu musisz zdecydować o jego dalszym losie. Do udziału w wystawach najlepiej nadają się szczenięta klasy pokazowej. Psy klasy Brid kupowane są głównie do hodowli. Jeśli widzisz na Pomorzu pięknego przyjaciela i towarzysza, zwróć uwagę na szczenięta klasy PET-i nie przegrywasz.

Przyszły właściciel psa musi zrozumieć, że nie ma stuprocentowej gwarancji. Nie wszyscy członkowie klasy pokazowej zajmują honorowe miejsca na wystawach, podobnie jak nie wszystkie suki z klasy Brid wyróżniają się płodnością. Jeśli jest to dla Ciebie ważne, najlepiej wziąć szpica od doświadczonych hodowców, którzy zwracają należytą uwagę na właściwą hodowlę psów. Chociaż nie zapominaj, że nawet z klasy pet baby możesz wychować mistrza, jeśli w pełni spełnia standard rasy.

Wybierając szczeniaka Pomorskiego, należy zwrócić uwagę na jego zdrowie i wygląd. Zdrowe dziecko powinno być żywe, zabawne i rozbrykane, okazywać ciekawość i nie bać się wyciągniętej ręki. Rozmiar szczeniaka nie powinien decydować o Twoim wyborze: nawet z najmniejszego okazu może wyrosnąć duży pies.

Płeć dziecka w większości przypadków determinuje jego przyszłe zachowanie. Samce wyróżniają się zadziornością i uporem, a suki – czułością i ugodowością, chociaż są wyjątki.

Zdjęcia szczeniąt Pomorskich

Ile kosztuje Pomorzanin

Cena szczeniaka zależy od kilku czynników. Potomstwo elitarnych Suk i samców kosztuje od $500 do $1000. Za $300 - $500 można wziąć pomorskiego z skromniejszej rodziny. Puszyste dziecko bez dokumentów kosztuje do $150. Pamiętaj, że suka jest wyceniana kilka razy drożej niż samiec.

Kup szczeniaka Pomorskiego najlepiej w oficjalnej hodowli, która zajmuje się hodowlą tej rasy. W ten sposób otrzymasz wiernego przyjaciela o doskonałym zdrowiu i niewyczerpanym optymizmie.