Korat

Historia

Korat to bardzo stara rasa z Tajlandii, nazwana tak na cześć jednej z prowincji tego kraju. Tajowie uważają Korat za święty, nie sprzedają go ani nie kupują, a jedynie dają.

Wiąże się z nim wiele historii, wierzeń, zwyczajów.

Kot szczęścia-tak nazywa się Korat w swojej ojczyźnie. Często nowożeńcy prezentują samicę i samca Korat: Tajowie wierzą, że przyniosą szczęście do domu nowożeńców.

Rytuał, do którego wzywany jest deszcz, nie jest kompletny bez udziału tego kota. Podczas niego mnisi z kora Tom w ramionach omijają domy wszystkich mieszkańców społeczności. Uważa się, że ta rodzina, której kot nawadnia ziemię, nie poniesie strat z powodu suszy. Aby to zrobić, musisz spotkać kota tak przyjaźnie, jak to możliwe.

Wizerunek korata w Tajlandii można znaleźć na każdym kroku-znaczenie tej rasy w oczach mieszkańców kraju jest tak duże, a ich przekonanie, że Korat naprawdę przynosi szczęście, jest silne. Nawiasem mówiąc, w Muzeum Narodowym wśród eksponatów znajduje się rękopis z XIX wieku, który wymienia rasy kotów, które przynoszą szczęście i nieszczęście. Korat znajduje się na liście kotów przynoszących szczęście i szczęście.

Pierwsze wzmianki o koracie pochodzą z XIV wieku, inne z XVIII wieku, ale w każdym razie jasne jest, że rasa jest starożytna. A dzięki uderzającemu podobieństwu do odległych dzikich przodków z dżungli, które nie zostały utracone przez lata, Korat jest jedną z najczystszych ras.

Koty współczesnej rasy przybyły na kontynent amerykański w 1959 r. , a już w 1966 r.zostały zarejestrowane przez ASA i CFA. W Europie, a raczej w Wielkiej Brytanii, koraty pojawiły się w 1972 r., międzynarodowa federacja została uznana w 1982 r. oczywiste jest, że zdecydowana większość kotów tej rasy znajduje się w USA i są one bezbłędne, ponieważ w tym stanie bardzo wysokie i bezkompromisowe wymagania dotyczące uzyskania rodowodów dla koratów. Hodowla rasy jest również praktykowana w takich krajach jak Kanada, Wielka Brytania, Nowa Zelandia, Australia, Republika Południowej Afryki. Ale ostateczna liczba osobników nie jest zbyt duża, jest to jedna z najrzadszych ras na świecie.

Wygląd

• Kolor: solidny srebrno-niebieski.
• Ogon: mały, średniej długości, mocny, z zaokrągloną końcówką.
• Oczy: duże, okrągłe, lekko wypukłe, zielone lub bursztynowo-zielone.
• Sierść: krótka, cienka, błyszcząca, brak podszerstka, z tyłu można zaobserwować "uskoki"podczas ruchu.

Cechy zachowania

To czułe, delikatne, po prostu urocze koty, szczerze kochają właścicieli, są smutne W separacji z nimi. Codziennie okazuj swoją miłość i oddanie. Wystarczająco mądrzy, wszyscy są zainteresowani: nic nie umknie ich uwadze. Aktywne, ale niezbyt mobilne. Kontakt, kochają Towarzystwo, są zabawni, przede wszystkim potrzebują uwagi swoich ulubionych właścicieli, uwielbiają wspinać się na ich kolana i cieszyć się pieszczotami.

Gadatliwi i wiedzą, jak wybrać odpowiednią intonację i przekazać znaczenie słuchaczowi. Ci, którzy mieli szczęście trzymać Korat w domu, twierdzą, że mowa nie zawsze jest ważna — Korat ma wszystko napisane na twarzy, zawsze możesz zgadnąć, co kot chce ci powiedzieć.

Towarzyskie koraty mają trudności z tolerowaniem samotności, więc niezwykle zapracowani ludzie nie powinni mieć kotów tej rasy.

Zdrowie i pielęgnacja

Wełna koratu nie wymaga starannej pielęgnacji-jest krótka, nie ma podszerstka, nie plącze się, więc jedno czesanie na tydzień wystarczy, aby uzyskać doskonały stan wełny.

Natura dała koratowi całkiem niezłe zdrowie. Jednak kot może zachorować na śmiertelną chorobę-atelosteogenezę pierwszego i drugiego typu, której występowanie jest związane z mutacjami genetycznymi. To prawda, że jeśli Gen pochodzi tylko od jednego rodzica, koty przeżywają, ale stają się nosicielami wadliwego genu.

Dojrzewanie następuje w Korat wkrótce — w wieku pięciu lat.